ازدواج مجدد زني كه از زنده بودن شوهرش خبر ندارد

1. اگر زن و شوهري چندين سال متمادي از هم دور باشند، آيا خود به خود از هم جدا مي‌شوند؟ 2. اگر زني، از سلامت همسر خود خبر نداشته و مطمئن از زنده يا مرده بودنش نباشد، آيا مي‌تواند ازدواج كند؟ 3. اگر اين زن ازدواج كرد و بچه‌دار شد و بعد از مدتي شوهر اولش برگشت، حكم ارتباط آنها و فرزندانشان چيست؟

1. به‌طور كلّى دور بودن و عدم دسترسي زن و شوهر به يكديگر سبب فسخ عقد ازدواج ايشان نمي‌شود، بلكه براي جدايي آنها از هم، نياز به اجراي صيغه طلاق با شرايط خاص خود است.
2. زنى كه شوهر او مفقود الأثر شده و موت و حيات او معلوم نيست مي‌تواند به [محاكم قضايي] يا حاكم شرع جامع الشرائط مراجعه نمايد و حاكم، ضرب الاجل تعيين مي‌نمايد كه تا مدت چهار سال از حال شوهر مفقود الاثر تفحص شود و بعد از گذشت اين چهار سال كه در آن جستجو ادامه داشته است، چنانچه حال او معلوم نشد، حاكم شرع او را مطلّقه مى‌نمايد.[1] پس چنان‌چه زن يقين كند كه شوهرش فوت كرده و يا با حكم مراجع قضايي و يا مجتهد جامع الشرايط حكم طلاق وي جاري شود، پس از گذشت چهار ماه و ده روز مى‌تواند با مردي ديگر ازدواج نمايد.
3. حال چنان‌چه شوهر اول، بعد از گذشت مدتي پيدا شود، اين زن، در واقع، همسر اوست و بايد از شوهر دوم جدا شود و اگر با شوهر دوم مقاربت صورت گرفته باشد، بر شوهر دوم حرام ابدى مى‌شود و قبل از ارتباط با شوهر اول، بايد عدّه نگه دارد.[2] 4. اگر ازدواج مجدد زن با رعايت شرايط و ضوابطي كه گذشت صورت گرفته و از شوهر دوم داراي فرزند شده باشد، اين فرزندان، حلال‌زاده بوده و آن زن و مرد(شوهر دوم) شرعاً والدين آنها شمرده مي‌شوند.[3]

پي نوشت:
 
[1]. ر.ك: صافي گلپايگانى، لطف الله، جامع الأحكام، ج ‌2، ص 70، انتشارات حضرت معصومه (سلام الله عليها)، قم، چاپ چهارم، 1417ق؛ اين حكم برگرفته از رواياتي در اين زمينه است، از جمله ر.ك: كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، ج‏6، ص147، بَابُ الْمَفْقُود، ح1، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ، چهارم، 1407 ق.
[2]. ر.ك: تبريزى، جواد، استفتاءات جديد، ج ‌2، ص 331، قم، چاپ اول، بي‌تا؛ فاضل لنكرانى، محمد، جامع المسائل، ج ‌1، ص 426، انتشارات امير قلم، قم، چاپ يازدهم، بي‌تا.
[3]. ر.ك: موسوي گلپايگاني، سيد محمدرضا، مجمع المسائل، محقق و مصحح: كريمي جهرمي، علي، ثابتي همداني، علي، نيري همداني، علي، ج ‌5، ص 24، ‌دار القرآن الكريم‌، قم، چاپ دوم، 1409ق.

اسلام كوئست.