پرسشگر گرامی با سلام و سپاس از ارتباط شما با این مرکز1. در سوره حمد تا قبل از آیه « ایک نعبد و ایاک نستعین » بنده صفات و اوصاف و کمالات الهی را بیان می کند که طبیعه به شکل صیغه غایب است .
2. در آیه:(إِیَّاکَ نَعْبُدُ و ایاک نستعین ) ناگهان خداى سبحان مخاطب بنده قرار گرفته و از غیبت به خطاب التفات صورت گرفته است .
3. خداى تعالى در این سوره ابتدا به بنده خود یاد مى دهد که چگونه او را حمد گوید، و چگونه سزاوار است ادب عبودیت را در مقامى که مى خواهد اظهار عبودیت کند، رعایت کند و بنده او وقتى او را عبادت مى کند، او را بعنوان معبودى حاضر و روبرو عبادت کند، و همین باعث شده که در سوره مورد بحث در جمله (إِیَّاکَ نَعْبُدُ) ناگهان از سیاق غیبت به سیاق حضور و خطاب التفات شود، با اینکه تا کنون مى گفت حمد خدایى را که چنین و چنانست، ناگهان بگوید: (تو را مى پرستیم)، چون حق پرستش او این است که او را حاضر و روبرو بدانیم زیرا از ناحیه بنده، حق عبادت این است که خود را حاضر و روبروى خدا بداند، و آنى از اینکه دارد عبادت مى کند. غایب و غافل نشود .
ترجمه المیزان، ج 1، ص: 32