نویسنده برجسته در حوزه مقتل نویسی کشور بر لزوم احاطه روحانیت بر روند عزاداری در کشور تأکید کرد و گفت: اصالت عزاداری استفاده از اشعار پرمضمون است.

صدای شیعه: نشست علمی هفته ای با عاشوراپژوهان شب گذشته، 23 مهر در پژوهشگاه علوم وفرهنگ اسلامی برگزار شد و در این نشست علمی، حجت ‌الاسلام والمسلمین پیشوایی نویسنده جامع مقاتل به سخنرانی پرداخت.
وی در این نشست علمی گفت: نزدیکی منابع تاریخی به رویدادهای تاریخی از مهمترین و اصلی ترین منابع ما برای یک پژوهش تاریخی است؛ دقت و بی غرض بودن مورخ در کنار مورد اول، مهمترین مسایلی است که اتقان منابع را به اثبات می رساند.
پیشوایی اظهار کرد: دوره تاریخ‌نگاری اسلامی به قرن سوم تا قرن پنجم بر می گردد ولی تا قرن هفت و هشت را نیز به دلیل برخی ملاحظات می توان دوره های اولیه و اصلی تاریخ نگاری اسلامی برشمرد زیرا هر آنچه اثری که پس از این دوران منتشر شده است در واقع روایاتی از این کتب و منابع است.
نویسنده تاریخ مقاتل افزود: ملاک های تاریخ نگاری در مدخل ‌نگاری هم صادق و منطبق است؛ در اینجا در اولین کار به درجه قدمت اثر نگریسته می شود؛ از بین این قدیمی ترین منابع می توان به تاریخ طبری، تاریخ مسعودی و ارشاد شیخ مفید اشاره کرد که بین قرن سوم تا پنجم نوشته شده است.
وی گفت: نگارش مقتل‌الحسین(ع) از قرن دوم آغاز شده و پیشگام این حوزه نیز ابی مخنف بوده است که از این اثر چیزی باقی نمانده و فقط از لابلای آثار بزرگان دیگر می توان این آثار را دریافت کرد.
این تاریخ‌نگار حوزوی اظهار کرد: از جمله منابعی که مقتل ابی مخنف را در آثار خود به کار برده اند می توان به مرحوم شیخ مفید در الارشاد و تذکره سبط بن جوزی و شیخ صدوق در برخی آثارش اشاره کرد.
وی بیان کرد: مرحوم شیخ صدوق نیز دارای یک مقتل بوده است که چیزی از آن به دست نیامده است؛ مرحوم سید طاووس نیز در قرن های بعدی یک متقل به نام لحوف نوشتند که البته به دلیل بزرگی و مجد ایشان این اثر نیز به عنوان یک اثر معتبر شناخته می شود.
پیشوایی یادآور شد: به نظر می آید که در خصوص روایاتی که در باب برخی از مباحث مرتبط با قصص و مصایب در آثار گذشته با مسامحه برخورد شده است ولی نکته قابل توجه، قرائت های مختلفی است که از این تعداد آثار ایجاد شده است که البته مسئله عجیبی نیز نیست.
وی با بیان اینکه اصالت روضه با شعر است و روضه خوان ها باید سعی کنند شعرهای پرمضمون بخوانند، اظهار کرد: یکی از نکات بسیار مهم که در خصوص عزاداری خاص ائمه باید گفت که عزاداری اصیلی که در زمان ائمه صورت می گرفت مصیبت کاروان کربلا به شکل شعر بیان می شده است و نثرخوانی و مصیبت‌خوانی به شکل نثر بعدها رواج پیدا کرد.
وی تأکید کرد: بعدها قرائت حزن آور باب شد و نمونه بارز آنها در دوره صفویه و قاجار بود که این قرائت حزن آور امروز نیز پس از دوره جنگ که قرائت الگو محور وجود داشت، جایگزین آن شده و مداحان به جای روحانیون اداره این روند را به عهده گرفته اند./ ایکنا