درباره خون گلوی علی اصغر و کیفیت برخورد امام حسین(ع) با آن روایات مختلفی نقل شده است از جمله:1- مردی از بنی اسد تیری پرتاب کرد و آن طفل را شهید ساخت، پس امام(ع) خون آن طفل را گرفت و چون دستش پر شد آن را روی زمین ریخت و فرمود: «پروردگارا! اگر باران آسمان را از ما منع فرمودی خیر ما را در این خون قرار ده و انتقام ما را از این گروه ستمگر بگیر»(1).2- … پس امام(ع) به زینب(س) فرمود: «کودک را بگیر»، آنگاه دست خود را زیر خون گلوی او گرفت و چون دستش پر از خون شد به سوی آسمان پاشید و گفت: «چون خدا می بیند آنچه که از بلا بر من نازل شد، بلا بر من آسان گشت»(2). و در روایت دیگری آمده است امام(ع) آن خون ها را به طرف آسمان ریخت و قطره ای بازنگشت»(3).
بنابر نقل دوم شاید رازش این بود که حضرت(ع) در عین حالی که سوز درونی و سنگینی مصیبت را خواست اظهار کند، به این وسیله رضایت خود و تسلیم بودن در مقابل امر الهی را نیز بیان و آشکار نماید، چنانکه جملات حضرت(ع) اشاره به آن دارد: «و چون خدا می بیند بر من آسان است». و یا شاید به این وسیله خواسته باشد که قربانی او را بپذیرد و خداوند نیز پذیرفت و طبق برخی روایات قطره ای از آن خون به زمین بر نگشت. در نگاه برخی از اندیشمندان چون شهید مطهری(ره) این کار امام نوعی حرکت سمبولیک بود و به این وسیله عطف توجه ویژه ای درتاریخ نسبت به کشته شدن علی اصغر(ع) و نمایش جنبه های مختلف قضیه عاشورا ایجاد کرده است.
پی نوشت ها:
1. شیخ مفید، ارشاد، قم: مؤسسه آل البیت الاحیاء التراث، ج 2، ص 108.
2. شیخ عباس قمی، نفس الهموم، قم: انتشارات بصیرتی، ص 349.
3. محمد سماوی، ابصار العین، قم: انتشارات بصیرتی، ص 24.