انتظار عالمانه . . .

انتظار عاملی شورآفرین و معرفت افزا برای جوانان

خبرگزاری شبستان: نگاه عامیانه یعنی نگاه سطحی به مفاهیم و مسائل عمیق داشتن و به اندک آگاهی درباره هر چیزی اکتفا کردن. نگاه عامیانه یعنی پردازش اطلاعات اندک و افزایش غیر واقعی و خیال پردازانه آنها.

این عوام زدگی آثار سویی به همراه دارد. یکی از آثار سو آن فراهم شدن زمینه تحریف و انحراف است. یکی دیگر از آثار سو آن این است که حتی اگر این عوام زدگی موجب تحریف و انحراف هم نشود، لااقل موجب بی زار شدن کسانی می شود که با دقت و موشکافی برخورد کرده و ضعف های نگاه عامیانه را به سرعت درمی یابند.

جوانی و انتظار

دوران جوانی دوران ناپختگی نیست اگر چه دوران کم تجربگی است. جوانان در کمال پختگی گرایش های فطری قرار دارند و در اوج تازگی و طراوت روحی و آمادگی برای دریافت های معنوی و اتصال به خدا هستند اگر چه گرایش های ناب فطری آنان شکوفا نشده باشد و به خود آگاهی نرسیده باشند.

جوان ها با بدی ها نسبتی ندارند مگر آنکه شرایط آنها را به اشتباه بیندازد و یا عواملی آنها را فریب بدهد. مانند فریبی که حضرت آدم ابوالبشر از ابلیس خورد. نمی خواهم بگویم جوان انسان کاملی است ولی جوانی نزدیک ترین سن به کمالات روحی است.

جوانان اگر خوب به خود نگاه کنند بیشترین تناسب را با خوبی ها دارند. مگر نشنیده ای که امام صادق (ع) به کسی که نگران وضع دین داری مردم شهرش بود، فرمودند: بر تو باد به جوانان زیرا سرعت و شتاب آنها به سوی هر خیری از هر گروهی بیشتر است؛ علیک بالاحداث فانهم اسرع الی کل خیر.

نمی شود آغاز دین داری ابتدای جوانی باشد و این دو در آغاز پیوندی که خدا خواست است برقرار شود با هم تناسب نداشته باشند. اتفاقا وقتی دقت می کنی می بینی جوانی و دین داری و معنویت خیلی هم به هم می آیند. مهمترین مفاهیم دینی در دوران جوانی نه تنها قابل پذیرش اند بلکه مورد اشتیاق جوان هستند.

یکی از مفاهیم نورانی دین انتظار است که تناسب فراوانی با جوان دارد به طوری که حتی می توان گفت اساسا انتظار یکی از خصلت های دوران جوانی است و بیشتر برای جوانان شورآفرین و معرفت افزاست.

انتظار وصال

انتظار فرج و گشایش صرفا به دلیل غیبت امام زمان پیش نیامده است بلکه می توان برای اتنظار فرج معنایی مستقل از شرایط اجتماعی و تاریخی هم در نظر گرفت انتظار در ابتدا مفهومی است انسان و عرفانی، مفهومی است دائمی و همیشگی.

انتظار مفهومی نیست که با آغاز دوران غیبت متولد شده باشد و با آمدن منجی موعود و گشایش در حیات فردی و اجتماعی بشر به پایان برسد بلکه مفهومی است که می توان برای آن معنایی فرازمانی و فرامکانی در نظر گرفت معنایی که متعلق به اصل حیات بشر و رابطه تکوینی او با خداوند متعال است.

برای درک معنای دائمی انتظار ابتدا باید به فلسفه خلقت مراجعه کنیم آنجایی که معلوم می شود انسان اساسا برای ملاقات با پروردگار خود آفریده شده است و حیات و هستی او تنها در ارتباط با حضرت حق معنا پیدا می کند .

حتی باغ های بهشتی نیز پاسخ نهایی حقیقت وجود انسان نیستند. اگر انسان به عطش پنهان در اعماق وجود خود بنگرد در می یابد که تنها دیدار با حضرت حق و هم جواری با آن ذات مقدس است که او را آرام می کند.