کسی که مرده اساساً کاری نمی تواند بکند تا به حسابش نوشته شود. عضو مرده را دیگران به کسی می دهند نه خود او. بلی اگر کسی قبل از مرگ وصیّت کند که عضوش را به فلانی بدهند و نیّتش این باشد که زنده بماند تا گناه کند ، در گناه او شریک است. امّا اگر چنین نیّتی نداشته باشد و هدفش صرفاً کمک به یک نیازمند باشد، گناهی نکرده است. چون اوّلاً عضو مادّی گناه نمی کند بلکه روح است که گناه می کند. ثانیاً وقتی عضو شما پیوند خورد ، دیگرعضو شما نیست بلکه عضو اوست. ثالثاً عضو را نمی توان پیوند زد. آنچه پیوند زده می شود ، مادّه ی عضو می باشد که توسّط روح پیوند گیرنده زنده گشته عضو می شود. از نظر فلسفی ، عضو تا زمانی عضو است که تحت تدبیر روح باشد ؛ لذا به محض جدا شدن از بدن ، دیگر عضو نیست بلکه تکّه ای گوشت می باشد. همان گونه که موادّی غذایی بعد از جذب توسّط روح تدبیر شده و تبدیل به سلول و بافت و عضو می شود ، این تکّه کوشت جدا شده از بدن یک شخص نیز بعد از تعلّق روح فرد دوم به آن ، تبدیل به عضو او می شود. لذا وقتی عضوی از شما جدا شد دیگر ربطی به شما ندارد. شخص هنگام مردن تمام اعضای خود را نیز با خود از عالم مادّه خارج می کند ؛ لذا در عالم برزخ نیز بدن خود را خواهد داشت ؛ لکن بدون مادّه. آنچه از بدن در دنیا می ماند مادّه است نه بدن. بدن صورت آن مادّه است که امری است مجرّد. لذا وارد برزخ می شود. امّا روح امری است فوق برزخی.