پیشوایان دین فرمودند: برای فرزند نام خوب بگذارید تا در بزرگی از نام خود شرمنده نباشد.

وصی بلا فصل، امام کلّ علیه السّلام فرمود: إِنَّ لِلوَلَدِ عَلَی الوَالِدِ حَقّاً وَ إِنَّ لِلوَالِدِ عَلَی الوَلَدِ حَقّاً. فَحَقُّ الوَالِدِ عَلَی الوَلَدِ أَن یُطِیعَهُ فِی کُلِّ شَیءٍ إِلاَّ فِی مَعصِیَهِ اللهِ سُبحَانَهُ وَ حَقُّ الوَلَدِ عَلَی الوَالِدِ أَن یُحَسِّنَ اسمُهُ وَ یُحَسِّنَ اَدَبَهُ وَ یُعَلِّمَهُ القُرآنَ.

فرمود: فرزند بر پدر حقّی و پدر بر فرزند حقّی دارد: حقّ پدر بر فرزند این است که پدر را در هر چیز جز در نافرمانی خداوند سبحان فرمان برد. و حقّ فرزند بر پدر این است که نام نیکو بر وی گذارد و نیکو ادبش کند و قرآن یادش دهد.(نهج البلاغه، حکمت399)

و بحمدالله خوشنام هم هستی و خوشنام بودن در اجتماع خود سعادتی است یَا مَن أظهَرَ الجَمِیل. و امیدوارم که در «یَومَ تُبلَی السَّرَآئِر» که باطن عین ظاهر می شود، هم نیکنام بوده باشی که بسیار رسوایی دارد انسان بدنام محشور شود.

و کاسب هم حبیب الله است. امام باقر علیه السّلام فرمود که رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: العِبَادَهُ سَبعُونَ جُزءً أفضَلُهَا طَلَب الحَلاَل (وافی،ج2،ص2)؛ یعنی عبادت هفتاد جزء است، برترین جزء آن طلب حلال است.

ابوعمرو شیبانی گوید: امام صادق علیه السّلام را دیدم که بیلی در دست داشت و جامه ای درشت در بر، در باغی که از آن حضرتش بود، به کار بود و عرق از پشت وی می چکید. گفتم: فدای تو گردم، بیل به من ده تا کفایتت کنم. گفت: دوست دارم که مرد در طلب معیشت به گرمای خورشید رنج بیند.(وافی،ج2،ص8)

…

(کتاب شریف نامه ها برنامه ها / ابوالفضائل حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله/ ص143و144)