به چند صورت می‌توان میان این دو گروه روایات جمع کرد:

اول این که، مراد از هر چه بیشتر خواندن، مجرّد بیشتر خواندن بدون تدبّر نیست؛ بلکه مراد این است که وقت بیشتر گذارده و آیات زیادی را با تأمّل و تعمّق بهتری قرائت کنیم.

دوم این که، ممکن است مراد این باشد که آیات تأمّل و تدبّر شده را سریع‌تر بخوانیم.

سوم این که می‌توان گفت دو دسته روایات ناظر به اختلاف حالات انسان است، یعنی در بعضی مواقع در انسان حال تدبّر و تعمق بیشتر هست، و در بعضی مواقع کمتر، آن زمان که وضعیت و حال مناسب بود بیشتر و بهتر خوانده شود و آن زمان که این طور نبود به کم اکتفا شود.