همه مراجع (به جز سیستانی، وحید، تبریزی): آنچه که باعث افطار روزه می شود، خوف ضرری است که منشأ عقلایی داشته باشد و میزان در مقدار آن عرف عقلاء است به گونه ای که اثر مترتب بر روزه را ضرر بدانند[ توضیح المسائل مراجع، م 1743، 1744. ].

آیات عظام سیستانی، وحید و تبریزی: آنچه که باعث افطار روزه می شود خوف ضرری است که منشأ عقلایی داشته باشد و مقدار ضرر باید قابل توجه باشد[ تبریزى، سیستانى، وحید، منهاج الصالحین، شرایط صحه الصوم، م 1029. ].