متون مقدس دینی دو دسته اند:
– لوح هایی که دستورات الهی بر آنها نوشته و بر پیامبران الهی ، حضرت موسی و حضرت عیسی علیهما السلام نازل شدند، مانند قرآن وحی الهی هستند.
– کتبی که بعدها توسط عالمان یهودی و مسیحی به عنوان تورات و انجیل تالیف والآن موجودند و آن الواح نازل شده نیستند. لذا به عنوان کتاب و کلام الهی، اعتبار و ارزش ندارند. چون در واقع آنها مجموعه ای از دانشها و معلومات ذهنی کاتبان آنها هستند و محتوای آنها خیلی بیشتر از کتب نازل شده می باشد. از طرفی هم، نزول قرآن با نزول تورات و انجیل متفاوت است و در نزول قرآن، این کلام الهی است که بر پیامبر خدا نازل می شد و توسط حافظان و کاتبان وحی ثبت و ضبط می گردید. و قرآن کریم در زمان حیات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ثبت و ضبط شد، لذا کلام الهی محفوظ مانده و به عنوان کتابی آسمانی ارزش و اعتبار خود را حفظ نموده است. پس از آن نیز به صورت متواتر بین مسلمانان منتقل شده است تا به ما رسیده است. بنابر این قرآن به صورت کلام الهی نازل شده و سپس بر زبان رسول خدا جاری شده و توسط کاتبان وحی به تحریر درآمده است. لذا با تورات و انجیل که دست نوشته عالمان یهودی و مسیحی هستند و معلومات خود را تدوین نموده اند تفاوت اساسی دارد. لازم به ذکر است که کتب اصلی تورات و انجیل که در دست نیست، و این کتب موجود نیز توسط عالمان یهودی و مسیحی به نگارش درآمده است. محتوای آنها نیز دارای ایرادات زیادی است که البته این ایرادات به معجزه الهی بر نمی گردد چون همان طور که بیان شد کتب موجود، کتب نازل شده نیستند.
مطلب پایانی:
– سوء فهم و برداشت از متون وحیانی اقتضای تفسیر معصوم را دارد.
– قرآن خود را مهیمن یعنی نگهبان آن متون وحیانی معرفی مینماید.
– سخن مستشرقین را نمیتوان سندی بر صحت سندی برای متون مشهور ادیان دانست.