تفال به حافظ ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد

از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم

اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد

چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم

دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست

حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد

شرح لغت: پرده: سراپرده و بارگاه /پرده دار:حاجب /این: ضمیر اشاره مرجع آن جان.

تفسیر عرفانی:

طالع ناسازگار نشانی از دوست به ما نمی‌دهد و اقبال نیز از سر پوشیده ام خبری به من نمی‌رساند. مقصود او از این شعر این است که عاشقان درگاه معشوق، برای رسیدن به او از همه هستی شان می‌گذرند و حتی جان خود را فدای پیشگاهش می‌سازند، اما نمی‌توانند به لقای او دست یابند. چرا که به وصال او رسیدن فقط با پیشه کردن صبر انجام می‌گیرد.

تعبیر غزل:

اگر به خاطر ملامت دیگران می‌خواهی از کارت دست برداری، این کار را مکن که در آخر کار فقط خجالت و پیشمانی برای تو می‌ماند. مطمئن باش که خداوند تو را از بلا‌ها حفظ می‌کند. به خداوند توکل کن که او راهنمای گمراهان است.