سوره كهف، آيه 9: « أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»: “آيا گمان كردى اصحاب كهف و رقيم از آيات عجيب ما بودند؟!”
در احاديث نقل شده كه سر مقدس امام حسين (عليه السلام) آيه فوق را قرائت كرد و يا فرمود: «عجيب تر از اصحاب كهف ماجراي كشتن من و حمل سر من است.» افرادي مثل زيد بن ارقم اين مطالب را از سر مقدس امام(ع) شنيدند و در شگفتي فرو رفتند[1]. در اين احاديث ماجراي امام حسين (ع) يكي از مصاديق آيات عجيب الهي شمرده مي شود.
امام حسين(ع) و اصحاب كهف از چند جهت به هم شباهت داشتند: هر دو گروه افرادي مومن و پاك بودند. هر دو گروه عليه ظلم و طاغوت زمان قيام كردند. هر دو گروه هجرت كردند. اما داستان امام حسين (ع) عجيب تر بود، چرا كه اصحاب كهف به غاري پناه بردند و از شر طاغوت نجات يافتند؛ اما امام حسين(ع) به مصاف طاغوتيان رفت و تا پاي جان ايستاد و شهيد شد.
پي نوشت:
[1] شيخ مفيد، الإرشاد، ج2، ص117؛ طبرسي، اعلام الوَريٰ باعلام الهُديٰ، ص248؛ اربلي، كشف الغمة، ج2، ص279.قرآن و امام حسين عليه السلام؛ امام حسين و قرآن، پژوهش هاي تفسير و علوم قرآن، 1392، محمد علي رضايي اصفهاني.
فرهنگ عاشورا، جوادمحدثي حرف ت.