مذاهب اربعه (حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی) در بسیاری از اصول، روش‌های استنباط و نظریات فقهی با هم اختلاف نظر دارند، ولی در مسائل اعتقادی اصلی تفاوتی ندارند و همگی جزو اهل سنت هستند. تفاوت عمده حنفی، مالکی، حنبلی و شافعی در این است که:در مذهب حنفی، ابوحنیفه امام اهل رأی بوده است. او با وجود اصرار و تأکید بر احکام تعبدی و سنت نبوی، اخبار و روایات غیرقطعی را برای فتوا دادن کافی نمی‌دانست.
در مذهب مالکی، مالک در استنباط احکام به کتاب، سنت، عمل اهل مدینه، مصالح مرسله، قول صحابه و استحسان عمل می‌کرد. فقه مالکی نماینده فقه حدیث‌گرای مدینه دانسته می‌شود که پایبندی بسیاری به ظواهر قرآن دارد.
در مذهب شافعی، فقه شافعی بر پایه حدیث بنا شده بود، به نحوی که برخی فقه شافعی را فقهی حدیث‌مدار دانسته‌اند. شافعی از برخی روش‌های اصحاب رأی نیز استفاده می‌کرد و توانست در میانه این دو روش قرار گیرد. شیعیان عموماً پیروان مذهب شافعی را به شیعه امامیه نزدیک‌تر می‌دانند.
در مذهب حنبلی، احمدبن حنبل پیرو فقه حدیثی بود و از رأی و قیاس پرهیز می‌کرد. فقه حنبلی بیش از مذاهب دیگر به ظاهر احادیث و اقوال صحابه گرایش داشت و نماینده شاخص اندیشه حدیث‌گرا در فقه اهل سنت است.
منبع: http://fa.wikishia.net/view