قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۵/۰۹/۲۵
–
۹۳۸ بازدید
باسلام وعرض ادب واحترام بنده در مورد آیات شریفه ( لتنذر قوما ما انذر آباءهم فهم غافلون) و( ان من امه الا خلا فیها نذیر ) که نوعی تناقض بین این دو آیه کریمه دیده میشود به تفاسیر ( نمونه وکوثر والمیزان و وو مراجعه کردم ولی قانع نشدم امید است با حول وقوه الهی شما عزیزان بتوانید پاسخی اقناعی وقابل ارائه در مقابل خصم معاند واز هرنظر اقناعی بیان فرمائئد خیلی متشکر ÷
خداوند در ابتدای سوره مبارکه یاسین می فرماید: پدران مردمی که امروز تو آنان را انذار می دهی؛ انذار نشده اند (البته اگر ما در آیه ما انذر آبائهم را نافیه بگیریم این معنا برداشت می شود که درباره آن بحث می کنیم)، اما در این آیه صحبتی از عذاب این گروه انذار نشده؛ به میان نیامده است. از طرفی در آیه مورد سؤال می فرماید: ما هیچ گروهی را بدون فرستادن انذار دهنده عذاب نمی کنیم. روشن است که هیچ تناقضی بین دو آیه موجود نیست.
اما می توان سؤال را از زاویه دیگری مطرح کرد تا اشکال وارد شود:
اگر (ما) درآیه 6 سوره یاسین نافیه باشد[1] این معنا را می رساند:کسانی بوده اند که انذار نشده اند از طرفی در آیه 24 فاطر می فرماید: هیچ امتی نیست مگر آن که انذار دهنده ای برای آنان آمده است. در ظاهر بین این دو آیه اختلافی دیده می شود که برای حل آن باید به نکات زیر توجه کرد.
راه های حل اختلاف:
1. در جمله (ما انذر آبائهم که در آیه 6 سوره یاسین آمده است) احتمالاتی وجود دارد که مرحوم طبرسی آن را بیان نموده است:
الف. ما نافیه باشد، قومی را بترسانی که پدرانشان انذار نشده اند زیرا آنها در زمان فترت بین حضرت عیسی و پیامبر ما (ص) زندگی می کردند شبیه به این سخن خداوند متعال تا به وسیله آن قومى را انذار کنى که پیش از تو هیچ انذارکننده اى براى آنان نیامده است و پیش از تو هیچ بیم دهنده [پیامبرى ] براى آنان نفرستادیم بنابر این جمله ما أُنْذِرَ آباؤُهُمْ به عنوان صفت محلا منصوب است.
ب. ما در ما انذر آبائهم ، مصدر باشد؛ یعنی قوم را به گونه انذار پدرانشان بترسانی.
ج. ما در ما انذر آبائهم ، موصول ، منصوب و مفعول دوم باشد؛ یعنی از آن عذابی که پدرانشان ترسانده شده اند، قوم را بترسانی.[2]طبق احتمال دوم و سوم، هیچ تعارضی بین آیات نیست؛ این معنا، توسط دیگر آیات قرآن مانند آیه 165نساء و 24 فاطر، تأیید می شود. در این دو آیه و آیات مشابه، فرستادن انذار دهنده لازم شمرده شده است. از طرفی روایات نیز این معنا را تأیید می کند. از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که فرموده اند : « مراد آیه این است ؛ به همان شکلی که پدران این قوم انذار شده اند، این قوم را نیز انذار کن.» [3] پس با تمسک به دیگر ترکیب های آیه و استمداد از آیات و روایات، اختلاف برداشته می شود.
2. احتمال دارد منظور از عدم انذار پدران در سوره یس، امت های گذشته نباشد؛ بلکه تنها انسان هایی مراد باشد که به عللی انذار پیامبران به آنها نرسیده باشد.
توضیح این که: در فرهنگ قرآن، هیچ امتی بدون انذار کننده نبوده است، اما بعید نیست اشخاصی به خاطر موانعی سروش پیامبران را نشنیده باشند. این افراد اگر خود دخالتی در قصور شان نداشته باشند پیش خداوند معذورند.
مرحوم علامه طیاطبایی ذیل آیه 98 نساء می گوید: آیه مورد بحث این معنا را روشن مى سازد که جاهل به معارف دین در صورتى که ناشى از قصور و ضعف باشد و خود انسان جاهل هیچ دخالتى در آن قصور و در آن ضعف نداشته باشد در درگاه خداى عز و جل معذور است. خداى سبحان جهل به دین و هر ممنوعیت از اقامه شعائر دینى را ظلم مى داند، ظلمى که عفو الهى شامل آن نمى شود، آن گاه از این قانون کلى مستضعفین را استثناء نموده، عذر آنان را که همان استضعاف باشد پذیرفته است. آن گاه با بیانى کلى که هم شامل آنان شود و هم شامل غیر آنان، معرفی شان نموده و آن بیان کلى عبارت است از این که کسى نتواند محذورى را که مبتلاى بدان است دفع کند و این معنا همانطور که شامل مستضعفین مورد بحث مى شود که در سرزمینى قرار گرفته اند که اکثریت و قدرت در آنجا به دست کفار است و چون عالمى دینى نیست که معارف دین را از او بیاموزند و یا محیط کفر و ترس از شکنجه هاى طاقت فرساى کفار اجازه نمى دهد به آن معارف عمل کنند و از سوى دیگر قدرت بیرون آمدن از آنجا و رفتن به محیط اسلام را هم ندارند، یا به خاطر این که فکرشان کوتاه است و یا گرفتار بیمارى و یا نقص بدنى و یا فقر مالى و یا موانع دیگرند، همچنین شامل کسى هم مى شود که اصلا ذهنش منتقل به این معنا که دینى هست و معارف دینى ثابتى وجود دارد و باید آن معارف را آموخته مورد عملش قرار داد نمى شود، هر چند که این شخص عنادى با حق ندارد و اگر حق به گوشش بخورد به هیچ وجه از قبول آن استکبار نمى ورزد، بلکه اگر حقانیت مطلبى برایش روشن شود آن را پیروى مى کند، لیکن حق برایش روشن نشده و عوامل مختلفى دست به دست هم داده و نگذاشته که این شخص به دین حق بگراید.[4] . البته این معنا جایی است که (انذار نشده اند) در آیه را به نرسیدن انذار به آنها معنا کنیم، معنایی که با دیگر اصول قرآن که بیان شد سازگار است. اسلام کوئست
—————————————————–
[1] صافی ، محمودبن ابراهیم ، الجدول فی اعراب القرآن ،ج22،ص 291
[2] طبرسی، ابو علی فضل بن حسن، جوامع الجامع، ج 3، ص 131، مؤسسه نشر اسلامی حوزه علمیه قم، 1422، هـ ق.
[3] العروسی الحویزی، عبد علی بن جمع، نور الثقلین، ج 4، ص 375، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلییان، بی تا، عن ابی بصیر عن ابی عبدالله (ع) قال مسئلة عن قوله لتنذر قوما ما انذر آبائهم فهم غافلون قال (ع) لتنذر القوم الذین انت فیهم کما انذر آبائهم فهم غافلون.
[4] طباطبایی،محمد حسین،ترجمه المیزان،ج 5،ص 79.
اما می توان سؤال را از زاویه دیگری مطرح کرد تا اشکال وارد شود:
اگر (ما) درآیه 6 سوره یاسین نافیه باشد[1] این معنا را می رساند:کسانی بوده اند که انذار نشده اند از طرفی در آیه 24 فاطر می فرماید: هیچ امتی نیست مگر آن که انذار دهنده ای برای آنان آمده است. در ظاهر بین این دو آیه اختلافی دیده می شود که برای حل آن باید به نکات زیر توجه کرد.
راه های حل اختلاف:
1. در جمله (ما انذر آبائهم که در آیه 6 سوره یاسین آمده است) احتمالاتی وجود دارد که مرحوم طبرسی آن را بیان نموده است:
الف. ما نافیه باشد، قومی را بترسانی که پدرانشان انذار نشده اند زیرا آنها در زمان فترت بین حضرت عیسی و پیامبر ما (ص) زندگی می کردند شبیه به این سخن خداوند متعال تا به وسیله آن قومى را انذار کنى که پیش از تو هیچ انذارکننده اى براى آنان نیامده است و پیش از تو هیچ بیم دهنده [پیامبرى ] براى آنان نفرستادیم بنابر این جمله ما أُنْذِرَ آباؤُهُمْ به عنوان صفت محلا منصوب است.
ب. ما در ما انذر آبائهم ، مصدر باشد؛ یعنی قوم را به گونه انذار پدرانشان بترسانی.
ج. ما در ما انذر آبائهم ، موصول ، منصوب و مفعول دوم باشد؛ یعنی از آن عذابی که پدرانشان ترسانده شده اند، قوم را بترسانی.[2]طبق احتمال دوم و سوم، هیچ تعارضی بین آیات نیست؛ این معنا، توسط دیگر آیات قرآن مانند آیه 165نساء و 24 فاطر، تأیید می شود. در این دو آیه و آیات مشابه، فرستادن انذار دهنده لازم شمرده شده است. از طرفی روایات نیز این معنا را تأیید می کند. از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که فرموده اند : « مراد آیه این است ؛ به همان شکلی که پدران این قوم انذار شده اند، این قوم را نیز انذار کن.» [3] پس با تمسک به دیگر ترکیب های آیه و استمداد از آیات و روایات، اختلاف برداشته می شود.
2. احتمال دارد منظور از عدم انذار پدران در سوره یس، امت های گذشته نباشد؛ بلکه تنها انسان هایی مراد باشد که به عللی انذار پیامبران به آنها نرسیده باشد.
توضیح این که: در فرهنگ قرآن، هیچ امتی بدون انذار کننده نبوده است، اما بعید نیست اشخاصی به خاطر موانعی سروش پیامبران را نشنیده باشند. این افراد اگر خود دخالتی در قصور شان نداشته باشند پیش خداوند معذورند.
مرحوم علامه طیاطبایی ذیل آیه 98 نساء می گوید: آیه مورد بحث این معنا را روشن مى سازد که جاهل به معارف دین در صورتى که ناشى از قصور و ضعف باشد و خود انسان جاهل هیچ دخالتى در آن قصور و در آن ضعف نداشته باشد در درگاه خداى عز و جل معذور است. خداى سبحان جهل به دین و هر ممنوعیت از اقامه شعائر دینى را ظلم مى داند، ظلمى که عفو الهى شامل آن نمى شود، آن گاه از این قانون کلى مستضعفین را استثناء نموده، عذر آنان را که همان استضعاف باشد پذیرفته است. آن گاه با بیانى کلى که هم شامل آنان شود و هم شامل غیر آنان، معرفی شان نموده و آن بیان کلى عبارت است از این که کسى نتواند محذورى را که مبتلاى بدان است دفع کند و این معنا همانطور که شامل مستضعفین مورد بحث مى شود که در سرزمینى قرار گرفته اند که اکثریت و قدرت در آنجا به دست کفار است و چون عالمى دینى نیست که معارف دین را از او بیاموزند و یا محیط کفر و ترس از شکنجه هاى طاقت فرساى کفار اجازه نمى دهد به آن معارف عمل کنند و از سوى دیگر قدرت بیرون آمدن از آنجا و رفتن به محیط اسلام را هم ندارند، یا به خاطر این که فکرشان کوتاه است و یا گرفتار بیمارى و یا نقص بدنى و یا فقر مالى و یا موانع دیگرند، همچنین شامل کسى هم مى شود که اصلا ذهنش منتقل به این معنا که دینى هست و معارف دینى ثابتى وجود دارد و باید آن معارف را آموخته مورد عملش قرار داد نمى شود، هر چند که این شخص عنادى با حق ندارد و اگر حق به گوشش بخورد به هیچ وجه از قبول آن استکبار نمى ورزد، بلکه اگر حقانیت مطلبى برایش روشن شود آن را پیروى مى کند، لیکن حق برایش روشن نشده و عوامل مختلفى دست به دست هم داده و نگذاشته که این شخص به دین حق بگراید.[4] . البته این معنا جایی است که (انذار نشده اند) در آیه را به نرسیدن انذار به آنها معنا کنیم، معنایی که با دیگر اصول قرآن که بیان شد سازگار است. اسلام کوئست
—————————————————–
[1] صافی ، محمودبن ابراهیم ، الجدول فی اعراب القرآن ،ج22،ص 291
[2] طبرسی، ابو علی فضل بن حسن، جوامع الجامع، ج 3، ص 131، مؤسسه نشر اسلامی حوزه علمیه قم، 1422، هـ ق.
[3] العروسی الحویزی، عبد علی بن جمع، نور الثقلین، ج 4، ص 375، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلییان، بی تا، عن ابی بصیر عن ابی عبدالله (ع) قال مسئلة عن قوله لتنذر قوما ما انذر آبائهم فهم غافلون قال (ع) لتنذر القوم الذین انت فیهم کما انذر آبائهم فهم غافلون.
[4] طباطبایی،محمد حسین،ترجمه المیزان،ج 5،ص 79.