اصل روایت چنین است:فَلَمَّا اسْتَقَرَّتْ بِهَا الدَّارُ، قَالَتْ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ یَا ابْنَ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْکَ السَّلَامُ اشْتَمَلْتَ شَمْلَةَ الْجَنِینِ، وَ قَعَدْتَ حُجْرَةَ الظَّنِینِ، نَقَضْتَ قَادِمَةَ الْأَجْدَلِ، فَخَانَکَ رِیشُ الْأَعْزَلِ، هَذَا ابْنُ أَبِی قُحَافَةَ یَبْتَزُّنِی نَحِیلَةَ أَبِی وَ بُلْغَةَ ابْنَیَّ، لَقَدْ أَجْهَرَ فِی خِصَامِی، وَ أَلْفَیْتُهُ أَلَدَّ فِی کَلَامِی، حَتَّى حَبَسَتْنِی قَیْلَةٌ نَصْرَهَا، وَ الْمُهَاجِرَةُ وَصْلَهَا، وَ غَضَّتِ الْجَمَاعَةُ دُونِی طَرْفَهَا، فَلَا دَافِعَ وَ لَا مَانِعَ، خَرَجْتُ کَاظِمَةً، وَ عُدْتُ رَاغِمَةً، أَضْرَعْتَ خَدَّکَ یَوْمَ أَضَعْتَ حَدَّکَ، افْتَرَسَتِ الذِّئَابُ وَ افْتَرَشْتَ التُّرَابَ، مَا کَفَفْتَ قَائِلًا، وَ لَا أَغْنَیْتَ بَاطِلًا، وَ لَا خِیَارَ لِی، لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَنِیئَتِی [هَیْنَتِی ]، وَ دُونَ زَلَّتِی، عَذِیرِی اللَّهُ مِنْکَ عَادِیاً، وَ مِنْکَ حَامِیاً، وَیْلَایَ فِی کُلِّ شَارِقٍ، مَاتَ الْعَمَدُ، وَ وَهَتِ [وَهَنَتِ ] الْعَضُدُ، شَکْوَایَ إِلَى أَبِی، وَ عَدْوَایَ إِلَى رَبِّی، اللَّهُمَّ أَنْتَ أَشَدُّ قُوَّةً وَ حَوْلًا، وَ أَحَدُّ بَأْساً وَ تَنْکِیلًا. ترجمه :
پس وقتى حضرت در خانه قرار گرفتند ، خطاب به امیرالمؤمنین (علیه السلام) کرده و فرمودند اى پسر ابى طالب ! سلام بر تو ، همچون کودکى که در شکم مادر کِز کرده ، کنج خانه نشسته اى؟ ، همانند آدم هاى ظنین و متهم به گوشه اى نشسته اى . تو کسى بودى که بال هاى باز شکارى( شجاعان عرب ) را در هم کوبیدى، حال بى سلاحان به تو خیانت کرده‌اند . این پسر ابى قحافة (ابوبکر ) ، عطیه پدرم و وسیله زندگى ساده فرزندانم را از من مى رباید. همانا او ( ابوبکر) کوشش کرد که با من دشمنى کند و او را در مکالمه اى که با وى داشتم ، دشمن ترین ( و لجبازترین ) دشمن ها یافتم تا آن جا که انصار ، یارى خود را از من دریغ داشتند ، مهاجرین، وصلت و ارتباط خویش با من را نادیده گرفتند و جماعت ( حاضر در مسجد) ، چشم خود را روى هم گذاشتند تا مرا نبینند ، نه کسى بود که دفاع (از من) کند و نه کسى مانع (از ظلم )شد . در حالى به سوى مسجد رفتم که بغض گلویم را گرفته و درد دل خود را پوشانده بودم ، و در حالتى به منزل بازگشتم که (به علت عدم یارى مسلمانان ) خفیف و خوار شده بودم . از روزى که تندى شمشیرت را از بین بردى ، صورت خود را ذلیل نمودى . روزى گرگ ها را مى دریدى و امروز خاک را فرش خود قرار داده اى (و گوشه اى نشسته اى) ، جلوى هیچ گوینده اى را نمى گیرى! و هیچ کار مؤثرى ـ در جهت دفع فتنه موجود ـ انجام نداده اى و من هم هیچ اختیارى ندارم . اى کاش قبل از این حالت سکون و گوشه نشینى ، من مُرده بودم و اى کاش قبل از این که به این حالت ذلّتِ (ظاهرى) بیفتم ، مُرده بودم . خداوند ـ از قِبَل من ـ عذر خواه من باشد از شما ، از جهت این که شما در مواردى ظلم هایى را از من دفع نمودى و در مواردى از من حمایت کردى و واى بر من در هر صبحدمى ، واى بر من در هر شبانگاهى و تکیه گاهِ (ما) مُرد و بازو(ى ما) سست شد ، شکایتم را به پدرم و عرض حالم را به پروردگارم ارائه مى کنم و و عذاب و انتقام او از دیگران شدیدتر خواهد بود .
مرحوم علامه مجلسی رضوان الله تعالی علیه در کتاب شریف بحار الأنوار ، ج 29 ، ص324 این شبهه را مطرح و این گونه جواب داده اند :
حضرت زهرا(علیها السلام) مى خواستند کارهاى زشت غاصبان حکومت را مجسم کنند و بفهمانند که این ها چه ظلم هایى روا داشته اند ، در حقیقت تندى حضرت به خاطر این مصلحت بوده است ؛ زیرا یک وقت انسان مى خواهد عظمت یک مطلبى را به کسى برساند ، او را مورد خطاب و عتاب قرار مى دهد ، در حالى که مقصودش تندى به آن شخص نیست ؛ این مسأله در گفتگوها معمول است ؛ مثلا فرض کنید : پادشاه یا حاکم یک مملکت ، وقتى مشاهده مى کند ( مثلا ) بازرگانان و تجار کشور، یک کار خلافى را مرتکب شده اند ، براى این که اهمیت کارِ خلاف آنان را بفهماند ، وزیر بازرگانى را مورد عتاب قرار مى دهد ؛ با این که مى داند وزیر بازرگانى تقصیر ندارد ، ولى مى خواهد با این خطاب و عتاب خود ، اهمیت و عظمت کار زشت آن ها را مجسم نماید .
نمونه دیگر آن ، وقتى است که حضرت موسى(علیه السلام) از کوه طور بازگشت و مشاهده کرد که بنى اسرائیل گوساله پرست شده اند ، در این جا هارون (علیه السلام) را مورد عتاب قرار داده و توبیخ نمود، ریشش را گرفت و گفت : چه کردى ؟ هارون جواب داد : یَابْنَ أُمّ، لاتَأْخُذْ بِلِحْیَتى وَ لابِرَأْسى إنّى خَشیتُ اَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَیْن بَنِى اسرائیلَ ولَمْ تَرْقُبْ قَوْلى… (طه /94). اى پسر مادرم ! ریش و سر مرا نگیر، من ترسیدم بگویى چرا بین بنى اسرائیل اختلاف انداختى و سخن مرا اهمیت ندادى .
حضرت موسى (علیه السلام) مى داند که هارون (علیه السلام) تقصیرى ندارد ؛ ولى مى خواهد زشتى کار بنى اسرائیل را مجسم نماید و اهمیت این مسأله را برساند و لذا در ظاهر با برادرش دعوا مى کند .
در این جا هم حضرت فاطمه (علیها السلام) مى خواستند عظمت ظلم این ها را منعکس کنند و لذا با این لحن صحبت مى کنند تا به این وسیله به مردم آن زمان و به تاریخ بفهمانند که چه ظلمهایى به اهل البیت (علیهم السلام) وارد آمده است .
حال شاید این سوال پیش بیاید که مگر درخواست مرگ یا همان نا امیدی از خدا گناه ندارد پس چرا یک معصوم آرزوی مرگ میکند ؟
در جواب می گوییم: خیر این کار هیچ اشکالی ندارد شاهد بر این گفتار ما کلام خداوند در قرآن کریم درباره حضرت مریم سلام الله علیها است که در آنجا می‌فرماید : فَأَجاءَهَا الْمَخاضُ إِلى جِذْعِ النَّخْلَةِ قالَتْ یا لَیْتَنی مِتُّ قَبْلَ هذا وَ کُنْتُ نَسْیاً مَنْسِیًّا . (مریم 23) . درد زایمان او را به کنار تنه درخت خرمایى کشاند (آن قدر ناراحت شد که) گفت: «اى کاش پیش از این مرده بودم، و بکلّى فراموش مى شدم!» .
بی تردید اگر آرزوی مرگ ؛ آن هم در شرائطی که حضرت مریم داشت و آبرو و حیثیت خود را در خطر می‌دید ، اشکالی داشت ، خداوند متذکر می‌شد و کار او را با سکوتش تأیید نمی‌کرد .
حضرت زهرا سلام الله علیها نیز دقیقاً در شرائط مشابه شرائط حضرت مریم قرار گرفته بود . صدیقه طاهره سلام الله علیها انتظار نداشت مردمی که پدرش آن‌ها را از شرک و بت پرستی نجات داده و به عزت و سر افرازی رسانده بود ، تنها با گذشت چند روز از رحلت آن حضرت ، همه چیز را فراموش کرده ، اموال دخترش را به غارت ببرند و… .
لذاست که ایشان آرزو کردند که ایکاش مرده بودند و این همه مصیبت را نمی‌دیدند، دقیقاً عین همان آروزیی که حضرت مریم کرده بودند. و این هیچ اشکالی ندارد.