توحید در ربوبیت، یعنی اعتقاد به اینکه خدا تنها مدّبر حقیقی است که به صورت مستقل، و بی نیاز از اذن موجودی دیگر، در امور عالم تصرف میکند و به آن انتظام میبخشد و سایر موجودات در تدبیر و ساماندهی امور خود یا دیگران، به اذن خداوند نیازمندند و تحت اراده او عمل میکنند.اما توحید در ربوبیت تشریعی: حالا که آفریننده ی ما خداست، اختیار وجود ما هم به دست اوست، تدبیر زندگی ما هم استقلالاً از اوست، معتقد باشیم به اینکه جز او حق فرمان دادن و قانون وضع کردن برای ما ندارد، هر کس دیگری بخواهد به دیگری دستور بدهد، امر بکند، باید به اجازه الله باشد، هر قانون باید به پُشتوانه ی امضای الهی و اجازه ی الهی رسمیت پیدا کند، جز الله کسی حق قانون وضع کردن برای انسان ها را ندارد، همه ی هستی از اوست، چه کسی حق دارد، بدون اذن او، به مخلوقات او، امر و نهی کند، فرمان بدهد، برای آنان قانون وضع کند، این توحید در ربوبیت تشریعی است.