در مورد سال ولادت امام حسن مجتبی صلوات الله علیه دو قول هست : 1 ) سال دوم هجری ؛ قائلین : کلینی رحمه الله ( در « الکافی » ) و شیخ طوسی رحمه الله ( در « تهذیب الاحکام » ). 2 ) سال سوم هجری ؛ قائلین : شیخ مفید رحمه الله ( در « الارشاد » و « مسارّ الشیعة » ) ، مسعودی رحمه الله ( در « اثبات الوصیة » ) و بعضی دیگر. البتّه کلینی رضوان الله علیه اگر چه ابتدا قول اوّل را مطرح می کند ، امّا ذکر این قول دوم در بعضی از روایات را هم تأیید می نماید.  
امّا اینکه ولادت امام حسن مجتبی صلوات الله علیه در ماه رمضان بوده مورد تصریحِ کلینی اعلی الله مقامه ( در « الکافی » ) است. و بزرگانی همچون شیخ مفید رضی الله عنه ( در « الارشاد » و « مسارّ الشیعة » ) و بعضی دیگر فرموده اند که ولادت ایشان در پانزدهم ماه رمضان بوده است. و گویا کسی با وقوع آن در آن ماه مبارک مخالفت نکرده است.
تنها نکته ای که در این جا هست این است که مشهور ( آن گونه که بعضی از اهل علم فرموده اند ) این است که ولادت امام حسین علیه السلام در ماه شعبان بوده است و از طرف دیگر در بعضی از روایات آمده که بین ولادت آن دو امام صلوات الله و سلامه علیهما شش ماه و ده روز فاصله بوده است و نتیجه ای که از این مقدَمات به دست می آید منافات با وقوع ولادت امام حسن علیه السلام در ماه رمضان دارد.
جواب این ابهام را به چند طریق می توان داد ؛
1 ) شیخ طوسی رحمه الله در « تهذیب الاحکام » ، ولادت امام حسین علیه السلام را در آخر ماه ربیع الاوّل ( و نه شعبان المعظَم ) گفته است. که اگر قول ایشان را بپذیریم ، با آن روایت که فاصلهء دو ولادت را ششماه و ده روز بیان کرده قابل جمع است.
2 ) در روایتی در « عیون اخبار الرضا علیه السلام » آمده که امام حسین علیه السلام یک سال بعد از امام حسن علیه السلام متولَد شدند. که اگر یک سال را تقریب ، و به قول اهل آمار : « گرد شده »ء نزدیکِ یازده ماه بدانیم ، در شعبان واقع شدن ولادت امام حسین علیه السلام با در ماه رمضان واقع شدن ولادت امام حسن علیه السلام قابل جمع خواهد بود.