انسان کامل «قرآن مجسّم» است و قرآن، «انسان کامل مُدَوّن». لذا اگر بخواهیم قرآن را به صورت عینی در خارج مشاهده کنیم و ـ به عبارت دیگر ـ اگر قرآن بخواهد شکل و شمایل پیدا کند، می شود «معصوم و انسان کامل» و اگر بخواهیم انسان کامل را به نگارش درآوریم، می شود «قرآن». و لذا مقارن هم اند و هر کدام بیان دیگری. چنانچه مولی امیرالمؤمنین علی(ع) می فرماید: انا القرآن الناطقمن قرآن ناطقم یا فرمودند: انا کلام الله الناطق؛ من کلام ناطق خدایم

امام سجاد(ع) نیز می فرماید: الامام یهدی الی القرآن و القرآن یهدی الی الامام؛ امام، هادی به سوی قرآن است و قرآن، هدایتگر به سوی امام» اما این که قرآن را «ثقل اکبر» نامیده اند، به علت این است که چون قرآن، پیغام محبوب و کلام حضرت حق است. معصوم در تلاوت قرآن، صاحب آن را می نگرد و از این طریق، به لقای پروردگار بار می یابد. عاشق عارف، همیشه نامه محبوب خویش را عزیز می شمارد و به بزرگی از آن یاد می کند.