اولا : ورزش در جای خود از اهمیت ویژه ای برخوردار است واسلام نیز مخالف ورزش بانوان نیست !ثانیا : اگر بانویی مسلمان با بزرگانی چون آیة الله جوادی مشورت کنند که آقا نظرشما درمورد اینکه بنده به ورزش بروم یا به ازدواج کنم وفرزندی بیاورم وآن را تربیت کنم ، ایشان مسلما دومی را سفارش می کنند ، هرچند که آن زن بتواند قهرمان مهمی در ورزش بشود!ثالثا : ایشان به بانوان توصیه نمی کند که بروید و ورزش قهرمانی بیاموزید ولی اگر کسی برود واز ایشان نظری هم نخواهد ، ایشان منعی نمی کند ، مگر اینکه رفتن به ورزش قهرمانی برای آن خانم ، فساد و مزاحمتی در دینداری داشته باشد؛ که دراین صورت، هرکسی مرد ویا زن تفاوتی نمی کند ممنوع وحرام است که وارد شود !
نکات قابل توجه :
اگر ورزش حرفه ای مانع تهذیب وتحصیل نشود اشکالی ندارد ولی اگر فقط ورزش شد ! مثلا زندگی فقط فوتبال باشد ؟! پس دین چه ؟ ! تحصیل لااقل واجبات دین واحکام چه؟! اخلاق وتهذیب چه ؟! معنویت وغذای روح چه؟!
ورزش حرفه ای آن وقتی موجب تقرب ما به خدا می شود که با تحصیل وتهذیب واقعا همراه باشد ( نه اینکه ما خیال کنیم چنین شده) وآن وقتی است که هدف از آن کسب رضایت الهی باشد، نه فقط برنده شدن!
کمترین کار در امر تهذیب، توفیق بر انجام واجبات وترک حرامها است واین اقل مرتبه ای است که یک مسلمان می بایست انجام دهد ؛ هرگاه چیزی ،کاری ، ورزشی، مانع از انجام کمترین وظیفه دینی شد ! درآن صورت نه تنها از تقرب بخشیدن می افتد بلکه تبدیل به وزر و گناه نابخشودنی می شود!