جنگ بین حق و باطل همیشه بوده و حالا هم هست . این جنگ از میان انسان برداشته نمی شود . این جنگ در هر عصری به شکلی ظاهر شده است . در زمان پیامبر بین اسلام و کفر این جنگ به شکل خاصی آغاز شد ، پیامبر و پیروانش در یک صف و دشمنان در صف دیگر باهم درگیر بودند، رهبری مسلمانان با پیامبر بود و رهبری کافران با ابوسفیان و همکارانش بود، جنگ یزید و امام حسین ادامه همان جنگ بود . در جنگ روزی تو پیروز می شوی و روزی دشمنت . اگر در آن زمان پیامبر نمی جنگید ، حضرت علی نمی جنگید در این صورت دینی نمی آمد ، در حالی که خداوند دین جدیدی را اراده کرده است و این پیامبر باید این دین را به مردم برساند.اگر پیامبر این دین را تبلیغ بکند منافع دشمنان این دین به خطر می افتد و اگر تبلیغ نکند دین خدا تبلیغ نشده است . در هر صورت این جنگ همیشه بوده و خواهد بود .دشمن اگر پیروز شود نام آن را انتقام می گذارد و اگر پیامبر پیروز شود نام آن را انتقام نمی گذارد بلکه پیروزی خدا می نامد.در نحوه مواجهه دشمنان با امام حسین(ع) و گفت و شنودی که امام با آنها داشتند اینطور آمده که از لشکریان عمرسعد پرسیدند آیا مرا نمی‌شناسید تا خودم را معرفی کنم آنها جواب دادند چرا می‌شناسیم امام پرسیدند پس چرا با من سر جنگ دارید؟ در جواب گفتند بخاطر بغضی که از پدرت علی داریم تورا می‌کشیم.
اشعاری که به یزید نسبت می‌دهند در روز مواجهه با اسرای کربلا و مجلسی که در حضور سفرای خارجی داشت و سر مطهر امام(ع) در تشت گذاشته بود می‌خواند در یکی از ابیات به همین انتقام اشاره می‌کند/