اولا حزب الله و حماس، هرگز در جهان به عنوان گروه های تروریستی شناخته نشده اند، البته برخی کشورهای غربی و نیز معدودی از کشورهای مرتجع منطقه که دنباله رو غرب هستند، این گروه ها را به عنوان گروه های تروریستی معرفی کرده اند، اما واقعیت این است که نباید کشورهای دنیا را منحصر در این چند کشور نمود و ادعا نمود این گروه ها در دنیا به عنوان گروه های تروریستی شناخته می شوند، به ویژه اینکه این گروه ها حتی اگر از سوی برخی دولت ها نیز به عنوان گروه های ترویستی معرفی شوند، اما افکار عمومی ملت ها با این موضوع مخالف می باشد چرا که اساسا نامیدن گروهی که صرفا به دنبال آزادی سرزمین خود از دست غاصبان و متجاوزان است کاری اشتباه است، از این روی حمایت از جنبش هایی همچون حزب الله لبنان و حماس از سوی جمهوری اسلامی ایران، علاوه بر اینکه ریشه در اعتقادات دینی مبنی بر یاری مظلومان و دفاع از سرزمین اسلامی دارد کاملا مطابق با معیارهای بین المللی می باشد، چرا که این گروه ها نه گروه های تروریستی بلکه گروه های آزادی خواهی هستند که برای دفاع از سرزمین خود با رژیم صهیونیستی وارد جنگ شده اند و به همین دلیل، حتی اگر سازمان های جهانی نیز نام این گروه ها را جزء کشورهای تروریستی قلمدادنمایند باز هم اعتباری نداشته و مغایر با موازین بین المللی می باشد که خود، بانی تصویب آنها بوده اند، چرا که موازین بین المللی، صراحتا نهضت های آزادی بخش را به رسمیت شناخته و حقوقی را برای آنان قائل شده است و حتی بالاتر اینکه برخی از آنها همچون سازمان آزادی بخش فلسطین را علیرغم اینکه هنوز فاقد دولتی بود، به عضویت سازمان ملل متحد در آورد با اینکه یکی از شرایط عضویت در این سازمان، دولت بودن می باشد.(برای مطالعه بیشتر رک: نهضت های آزادی بخش، یعقوب نعمتی وروجنی، روزنامه رسالت ، شماره 6516، 13/6/87، نقل از سایت بانک اطلاعات نشریات کشور، http://www.magiran.com/npview.asp?ID=1690492 )
بر این اساس حمایت از نهضت های آزادی بخشی همچون حزب الله و حماس، یک اقدام کاملا مثبت و منطبق با موازین بین المللی است که می تواند از حمایت های معنوی تا تجهیز نظامی این نهضت ها را شامل شود هر چند فعلا به دلیل محدودیت هایی که وجود دارد عمده این حمایت ها، جنبه معنوی داشته و بعد نظامی آن کمتر می باشد، در مقابل، حمایت کشورهای غربی از رژیمی که در سرزمین ملت فلسطین، اقدام به تشکیل دولت نموده است نقض موازین بین المللی و اصول انسانی می باشد. در واقع این نهضت های آزادی بخش صرفا برای به دست آوردن حق تعیین سرنوشت، وارد جنگ با رژیم اشغالگر صهیونیستی شده اند و طبیعتا اصلی ترین اهدافی هم که مد نظر دارند، اهداف نظامی می باشد، اما در شرایطی که سرزمین آنها توسط چند میلیون بیگانه اشغال شده است، کل سرزمین مادری تبدیل به سرزمین هدف مبارزه می شود و اگر در این مسیر کسانی که ظاهرا غیر نظامی هستند کشته شوند، مسئولیت آن بر عهده کسانی است که آنها را وارد این سرزمین کرده و جانشان را به خطر انداخته اند. از این روی هیچ فلسطینی و یا لبنانی قصد ترور کودکان بی گناه را ندارد بلکه آنها صرفا به دنبال آزادی سرزمین خود هستند و عمدتا نیز مراکز نظامی را هدف قرار می دهند ولی گاه ممکن است برخی عملیات ها گستره وسیع تری هم داشته باشد همچون شلیک موشک به مناطق مسکونی که در پاسخ به حملات و جنایت های رژیم صهیونیستی بر علیه مردم مظلوم غزه و لبنان صورت می گرفت که در شرایط جنگی، هشدار چنین عکس العملی همواره وجود داشته و غاصبان ساکن این سرزمین ها همواره باید این تهدید را مد نظر قرار داده و خود را برای فرار از آن با رها کردن سرزمین ملت مظلوم فلسطین و لبنان، آماده سازند و یا به دولتمردان رژیم جعلی خود فشار آورند تا از جنایت نسبت به کودکان و زنان بی گناه فلسطین و لبنان دست بردارند.