درگیری امام زمان(ع) با قوم قریش در عصر ظهور

قوم قریش از امام عصر(ع) در زمان ظهور فرمانبرداری نمی کنند و در اخلال گری و ایجاد مشکلات می کوشند و به طور مستقیم و غیرمستقیم سبب جنگ با حضرت می شوند و امام جز اسلحه روش دیگری را مناسب نمی بیند.

یکی از پرسش هایی که ذهن بیشتر انسان ها را به خود مشغول کرده، آن است که امام زمان(ع) چگونه نظام های سیاسی گوناگون را که دارای افکار و توانایی های مختلفی هستند، از میان برمی دارد و نظام واحد جهانی تشکیل می دهد؟

سیستم و برنامه حکومتی آن حضرت(عج) چگونه است که در آن ظلم و ستمی در جهان نخواهد بود؛ فسادی صورت نمی گیرد و گرسنه ای یافت نمی شود؟

قوم عرب

امام صادق(ع) می فرماید: آنگاه که قائم ما قیام کند بین او و عرب و قریش راهی جز شمشیر (و جنگ نظامی) نخواهد بود.

نیز آن حضرت در حالی که با دست به گلوی خود اشاره می کرد، فرمود: میان ما و عرب راهی جز بریدن سرها نمانده. شاید مراد زمامداران و فرمانروایان خودسر آنان است و یا مراد مذهب دیگر اسلامی باشد.

امام صادق(ع) در زمینه ستیز با قریش می فرماید: هنگامی که حضرت قیام کند … قریش را هدف قرار می دهد، از آنان نمی ستاند جز شمشیر و به آنان نمی دهد جز شمشیر.

شاید مراد از “از قریش نمی گیرد مگر شمشیر” این باشد که قریش از حضرت فرمانبرداری نمی کنند و در اخلالگری و ایجاد مشکلات می کوشند و به طور مستقیم و غیر مستقیم سبب پیکار و جنگ با حضرت می شوند و حضرت نیز جز اسلحه روش دیگری را مناسب نمی بیند.

چنانچه در روایتی آمده: پس از آنکه اهل مکه با امام بیعت کردند حضرت نماینده ای از طرف خود منصوب می کند و به طرف مدینه روانه می شود ولی در راه اطلاع می یابد که آن نماینده را به قتل رسانده اند لذا دوباره به مکه باز می گردد و فقط جنگجویان را به قتل می رساند.

در حدیث دیگری حضرت پیامی به مکه توسط نماینده خود می فرستد. چون آن نماینده پیام را می خواند بر او حمله ور می شود و او را در بین رکن و مقام ذبح می کنند. در اینجا حضرت به یاران خود می فرماید من به شما گفتم: اهل مکه ما را نمی خواهند.