در این باره اشاره به چند نکته شایان توجه است:
یکم.چون ادیان پیشین براى مقطع و برهه اى از تاریخ، کارآیى داشته و با پیشرفت زمان و تاریخ، باید در آنها تحولاتى
حاصل مى شد؛ حفظ آن کتاب ها براى همیشه ضرورى نبوده است.
دوم. براى حفظ یک متن به صورت
اصلى، باید شرایط طبیعى چنین امرى فراهم باشد. در عصرهاى گذشته تکامل خط و کتابت به
آن میزان نبوده است که بتواند متنى را در بستر خویش و به صورت کامل حفظ کند.
سوم. الفاظ و جملات تورات و
انجیل داراى خصوصیت ویژه و متمایز از سایر کلمات اعم از کلمات بشر و روایات قدسى
نداشت – و به عنوان معجزه صادر نگشته بود بلکه پیام هایى بود جهت هدایت انسان ها –
معجزه حضرت موسى علیه السلام ید بیضاء و عصا بود و معجزه حضرت عیسى علیه السلام،
مرده زنده کردن و مریض شفا دادن بود. برخلاف قرآن که همین الفاظ و آیات و سوره ها،
جایگاه معجزه و خارق العاده اى داشت و دارد.
چهارم. دین حضرت موسى و عیسى
علیهماالسلام به عنوان دین آخر مطرح نبودند، در این صورت طبیعى است که اگر تحریفى
صورت بگیرد راه اصلاح آن توسط شریعت بعدى ممکن است، برخلاف اسلام و قرآن که به
عنوان دین آخر و کامل ترین ادیان مطرح است.
پنجم. شاید حکمت و اراده الهى
بر این بود که تا آخرالزمان یک کتاب معتبر آسمانى بیشتر در دست بشر نباشد تا همه بر
گرد یک محور جمع گردند. به همین جهت، دیگر کتاب هاى آسمانى تحریف شد و تنها قرآن
مصون از تحریف باقى ماند.