نهج البلاغه نه تنها مورد توجه عالمان شیعه بوده بلکه توسط دانشمندان اهل سنت نیز بسیار مورد توجه قرار گرفته و حتی شرح هایی بر آن نوشته شده است مثل شرح ابن ابی الحدید معتزلی و شرح عبد، (برای آشنایی با شروح شیعی و سنی نهج البلاغه ر.ک: فرهنگ معارف شروح نهج البلاغه، جلد اول، محمد دشتی، صص 29 – 12). بسیاری از روایات موجود در نهج البلاغه هم در منابع سنی موجود است و هم در منابع شیعی، (برای آشنایی با مصادر و اسناد نهج البلاغه ر.ک: «اسناد و مدارک نهج البلاغه»، محمد دشتی). همچنین یکی از محققین اهل سنت طی تحقیق جالبی اسناد نهج البلاغه را مورد بررسی قرار داده و به تفصیل طی جداولی (همینطور طی متن نهج البلاغه) معین نموده که کدام بخش مشترک بین منابع سنی و شیعی و کدام بخش مختص به شیعه و نسبت کدام بخش به امام علی(ع) مشکوک است و کدام بخش به طور مسلم متعلق به امام علی(ع) نیست (البته مدعیات کتاب جای بررسی و تحقیق دارد) این کتاب به نام «نهج البلاغه» است و نویسنده آن «دکتر صبری ابراهیم السید» می باشد، نشر دار الثقافه، قطر، دوحه، 1986.