با سلام و تحیت و قدردانی از مکاتبه ی شما با این مرکز اولا لازم است توجه داشته باشید که رسیدن به توافق هسته ای و اجرایی شدن آن مستلزم طی مراحل متعددی است که یکی از این مراحل، تصویب مفاد توافق نامه در داخل کشور و توسط مجلس شورای اسلامی است. بنابر این از یک سو هنوز نمیتوان گفت توافقنامه ای پذیرش شده است و از سوی دیگر این پذیرش مستند به تصویب آن در مجلس خواهد بود. آنچه که مربوط به رهبری انقلاب اسلامی می باشد، اجازه ی مذاکره ی مستقیم به دولت برای گفتگو و مذاکره پیرامون مساله ی هسته ای می باشد که این اجازه در طول 12 سال سابقه ی پرونده ی هسته ای ایران همواره به دولت های وقت صادر شده است. ثانیا پذیرش نتایج مذاکرات همواره موکول به رعایت خطوط قرمز نظام اسلامی بوده است که در دوره ی هر دولت به اقتضای مباحث مربوطه مطرح گردیده است. که در صورت خدشه دار شدن جدی و قطعی این خطوط قرمز قطعا نهاد های نظارتی و در راس آنها رهبری، اجازه ی هیچ گونه توافقی که امنیت ملی و منافع ملی را به خطر می اندازد را نخواهند داد. ثالثا آنچه که در مذاکرات دوران دولت اصلاحات در حال اتفاق افتادن بود مستقیما امنیت ملی کشورمان را نشانه رفته بود. در آن دوران علی رغم اجرای داوطلبانه ی پروتکل الحاقی توسط دولت وقت، طرف های مذاکره حتی اجازه ی استفاده از چند سانترفیوژ در حد زیر ده عدد را نیز برای مصارف تحقیقاتی به ایران نمی دادند و علاوه ی بر این حتی تعطیلی رشته های دانشگاهی مربوط به دانش هسته ای را نیز مطرح می نمودند. در جریان مذاکرات سال 83 زمانی که غربی ها قرارداد سعد آباد را با جمهوری اسلامی ایران به امضاء رساندند اما پس از گذشت چند سال به هیچ یک از تعهدات خود وفا نکردند و در عین حال دولت نیز در زمینه تقابل با عهد شکنی غربی ها تعلل نشان می داد . همین زورگویی ها و تعلل ها بود که رهبری معظم انقلاب را بر آن داشت که با دستور توقف مذاکرات ، فرمان از سرگیری فعالیت های هسته ای کشورمان را در همان دولتی که تعلیق فعالیت ها در آن انجام گرفته بود را صادر کردند.در آن دوران رهبری وارد شده و دستور فک پلمپ مراکز هسته ای را صادر کردند و حتی تاکید کردند که این کار باید در دولتی صورت گیرد که عقب نشینی ها در آن صورت گرفته است و چنین نیز شد و فعالیت های هسته ای از سر گرفته شد و عملا توطئه ای که دشمنان از طریق پیمان سعد آباد در صدد اجرای آن بودند نقش بر آب شد . اما در مذاکرات فعلی طرف غربی در روند گفت و گو ها با به رسمیت شناختن حق غنی سازی برای کشورمان ، فعالیت حدود پنج هزار سانترفیوژ و ادامه ی تحقیق و توسعه ی صنعت هسته ای کشور را قبول کرده است. رابعا در سال 83، صنعت هسته ای کشورمان اولین قدم های خود را به سمت استقلال در این صنعت و بومی سازی غنی سازی برداشته بود و هنوز در حدی از توانایی نبود که بتواند قدرت های غربی را وادار به پذیرش توانایی های علمی و فناوری خود نماید اما در حال حاضر به برکت جهاد علمی دانشمندان جوان و انقلابی این مرز و بوم به توانایی های بسیار بالایی در غنی سازی عادی، غنی سازی بیست درصد، تولید میله های سوخت، ساخت سانتری فیوژهای نسل جدید و … دست یافته است و همین توانایی ها به منزله ی دست پر ایران در مذاکرات هسته ای تلقی شده و قدرت های غربی و در راس آنان آمریکا را ملزم به پذیرش قدرت هسته ای جمهوری اسلامی ایران کرده است. نتیجه گیری : با توجه به توضیحات فوق روشن می گردد که مقایسه ی دوران حاضر با مذاکرات سال 83 اشتباه بوده و این دو دوران تفاوت های مهم و کلانی از جهات مختلف با همدیگر دارند. و همین تفاوت ها منجر به پذیرش احتمالی نتایج مذاکرات توسط جمهوری اسلامی ایران خواهد گردید. مجددا از مکاتبه ی شما با این مرکز قدر دانی می نماییم. منتظر سوالات بعدی شما هستیم.