روایاتی بدین مضمون است که هرگاه خبر واحدی از استحباب عملی سخن گفت, بی آنکه استناد آن به معصوم (ع) مورد بررسی قرار گیرد , هرکس به آن عمل کند تا به ثواب مذکور در آن نایل گردد آن ثواب را درک می‌کند هرچند آن سخن از معصوم (ع) صادر نشده باشد. این روایات در جوامع حدیثی شیعه از امام باقر و امام صادق (ع) و در کتب اهل سنت از پیامبر (ع) روایت شده است.
مجموعه ای از روایات وجود دارد که با عنوان اخبار من بلغ از امام صادق(ع) نقل شده است؛ مانند: «من بلغه عن النبی(ص) شیء من الثواب فعمله کان اجر ذلک له و ان کان رسول الله(ص) لم یقله؛ کسی که از پیامبر خبر عمل ثوابی به او برسد و آن کار را انجام دهد، آن ثواب برای او خواهد بود؛ اگرچه رسول خدا آن را نگفته باشد». این روایات در بسیاری از منابع شیعی و برخی منابع اهل سنت نقل شده است. برخی از اسناد این روایات صحیح است و علامه مجلسی آن را اسناد مختلف مشهور میان شیعه و اهل سنت دانسته است، البته شهرت اسناد این روایات قابل بحث است و بر پایه پژوهشی که برخی محققین اخیرا انجام داده اند شهرتی ندارند. برخی فقیهان غالبا به استناد این روایات و برخی ادله دیگر فقهی، قاعده ای را به عنوان تسامح در ادله سنن، بنا نهاده اند که براساس این قاعده در دلیل مستحبات و احکام غیر الزامی، نوعی تسامح اعمال می شود. بر این اساس دقت های متداول در احکام الزامی و اعتبار مستند اینگونه اعمال، در مورد مستحبات و فضایل اعمال به کار نمی رود؛ و حتی به روایات ضعیف در این موضوعات به دید قبول نگریسته می شود. گفتنی است بسیاری فقیهان معاصر این قاعده را نپذیرفته اند و مفهوم روایت را تنها اعطای ثواب و تفضل الهی می دانند و حکم استحباب را نیز همچون سایر احکام الهی جای تسامح نمی دانند. بدیهی است که در این گفتگو مجال بحث استدلالی در این زمینه نیست. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 83/100106459)