1- خدای متعال متن وجود و حیات و قدرت ساری و جاری در تمام هستی است. هیچ ذره ای در جهان هستی نیست که در باطن و ظاهر آن خدای متعال با وجود، حیات و قدرت و علم و سایر صفات خویش حضور نداشته باشد. تمامی پدیده های جهان، ظهور صفات خداوندی هستند و شما می توانید از پس هر پدیده و صفت کمالی که در هستی مشاهده می کنید، ذات وجود و خدای متعال را مشاهده نمایید، خداوند، یعنی منبع وجود، حیات، علم، قدرت و سایر کمالاتی که در طبیعت و تمام هستی ظهور و نمود دارد. البته، رسیدن به شناخت عمیق و دیدن عرفانی خداوند مستلزم تلاش فراوان و گذر از مراحل و مراتب خداشناسی است.
2- لذا خداوند جسم و روح نیست، بلکه آفریننده آنها است. یعنی خدای متعال متن هستی و اصل وجود است. وجود، همه جا هست و هیچ موجودی خالی از وجود نیست. اگر وجود نباشد هیچ چیز نیست. خدای متعال باطن هستی و باطن تمام اشیا و مخلوقات است. ظاهر هستی جنبه خلقی و ظهوری دارد و باطن هستی جنبه حقی و وجودی. برای شناخت خدا بهترین راه شناخت او از طریق مظاهر انفسی و آفاقی و رویت صفات خدای متعال در مظاهر خلقی است. البته بدون صفت توحید، خدای متعال شناختنی نیست.
3- پس خداوند قابل مشاهده حسی نیست، زیرا مشاهده حسی لازمه اش جسمانی بودن خداوند، و متعین بودن در مکان است، و می دانیم که خداوند از این امور مبرا است.
البته دیدن مراتبی دارد. و مرتبه نازل آن دیدن با چشم سر است که ما با چشم، اشیاء مادی را می بینیم. اما مرتبه بالای دیدن، دیدن با قلب خود است که از آن به علم حضوری و شهودی تعبیر می شود. آری خداوند را با چشم ظاهر نمی شود دید اما عارفان خداوند را با حقیقت قلب خود می بینند و شهود می کنند. چنانکه امیر مؤمنان(ع) که امام العارفین است می فرمایند: «خدایی را که نبینم، نمی پرستم».