«علم به قیامت» بنابر آیات قرآنى، فقط «عنداللَّه» است و قابل ظهور براى دیگران نیست: وَ یَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ «1» «و مى گویند:

اگر راست مى گویید، این وعده چه وقت است؟» و یَسْئَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْساها قُلْ إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبِّی لا یُجَلِّیها لِوَقْتِها إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لا تَأْتِیکُمْ إِلَّا بَغْتَةً یَسْئَلُونَکَ کَأَنَّکَ حَفِیٌّ عَنْها قُلْ إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ اللَّهِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ «2»؛ « [اى رسول ما] از تو احوال ساعت قیامت را خواهند پرسید که چه وقت فرا رسد؛ پاسخ ده که علم آن نزد ربّ من است. کسى جز او آن ساعت را ظاهر و روشن نتوان کرد. [شأن ] آن ساعت در آسمان ها و زمین بس سنگین و عظیم است؛ نیاید مگر شما را ناگهان. از تو مى پرسند که گویى کاملًا بر آن آگاهى، بگو علم آن ساعت محققاً نزد خداوند است؛ ولى اکثر مردم بر این حقیقت آگاه نیستند».

از نظر علامه طباطبایى، تعبیر «إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبِّى» بیان کنایى از این نکته نیست که کسى (مثل پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم) به قیامت جاهل است؛ بلکه بیان جدى و غیرکنایى از این حقیقت است که وقت قیامت، جز نزد خداوند نیست. این بدان جهت است که قیامت، ظرف فناى خودى هاى همه اشیاء است و تا خودى اشیاء فانى نشود، حضرت حق براى شیئى ظهور و تجلّى نخواهد کرد «1». براساس آیات قرآن و روایات معصومان علیهم السلام، در آن زمان خداوند متعال خود پرسشگر و جواب دهنده است. خود مى پرسد: لِمَنِ الْمُلْکُ؛ «ملک براى چه کسى است» و خود پاسخ مى دهد: للَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ؛ «براى خداوند یکتاى غلبه کننده».

از کتاب پرسمان دانشجویی- فرجام شناسی