سلام در برخی روایات داریم که 《 العلم فریضه علی کل مسلم و مسلمه》 حال سوال جدی و مهم این هست که اولا مراد از این علمی که واجبست همگان پیدا کنند دقیقا چیست؟ و ثانیا با توجه به اینکه میدانیم اساسا علم، ظرفیت نامتناهی دارد، تا چه اندازه اش فریضه میباشد که اگر ان اندازه حاصل شود کفایت میکند؟

روایاتی تصریح بر نامحدود بودن ظرف علم ، وابستگی به علم و قدرت الهی ،سرچشمه دینی و دیگر فضیلتهای علمی داریم.
شهید مطهری(ره) :
«در آموزش و پرورش ،
هدف باید رشد فکری دادن به متعلم و به جامعه باشد. تعلیم دهنده و مربی هر که هست:
معلم است، استاد است، خطیب است، واعظ است،
باید کوشش کند که [به شخص] رشد فکری یعنی قوه تجزیه و تحلیل بدهد، نه اینکه تمام همش این باشد که هی بیاموزید، هی فراگیرید، هی حفظ کنید در این صورت
چیزی نخواهد شد. و آنچه که ما راجع به تعقل می بینیم،
تعقل همان فکر کردن است، نیروی فکر کردن خود شخص است که استنباط بکند، اجتهاد بکند، رد فرع بر اصل بکند.
اهمیت علم و مقام عالمان،
ر.ک: اصول کافى، ج 1، باب صفت العلم و فضله؛
آنچه که یادگیرى آن بر هر مسلمان واجب است در درجه اول اصول اعتقادى و سپس احکام مبتلا به شرعى است.علوم دیگر نیز در صورت نیاز جامعه اسلامى به آنها به صورت واجب کفایى واجب مى شود.
علم حقیقی، معرفت خداوند و جهان بینی صحیح است نه یادگیری اصطلاحات و اطلاعات ; چه علم دینی باشد (مانند فقه و اصول ) و چه تجربی و …; چه بسا که علم دینی نیز حجاب معرفت شود. به گفته حضرت امام (ره ) حتی علم توحید نیز ممکن است حجاب معرفت گردد.
خدای متعال دارند :
قل هل یستوى الّذین یعلمون و الذین لا یعلمون انّما یتذکّر اولوا الالباب
بگو آیا کسانى که مى دانند با کسانى که نمى دانندیکسانند؟ تنها صاحبان مغز متذکّر مى شوند.
(سوره زمر، آیه 9)
خداى سبحان جاهل و عالم را مساوى ندانسته و مقایسه اى آشکار میان آگاهان و ناآگاهان، عالمان و جاهلان را معرفی فرموده اند . استفهام انکارى این آیه شریفه را جزء شعارهاى اساسى اسلام و بیانگر عظمت مقام علم و عالمان در برابر جاهلان روشن نموده اند .
آیه شریفه :
یرفع اللّه الذین امنوا منکم و الّذین اوتوا العلم درجات
خدا مقام اهل ایمان و دانشمندان را رفیع مى گرداند…
(سوره مجادله، آیه 11).
علاوه بر آیات یاد شده ، ایات متعدد و روایات بی شمار همه بیانگر اتساع ظرف وجودی علم و نامحدود بودن هستند . اگر علوم را محدود تصور نماییم ، تعقل و خردورزی را نمیتوان محدود دانست.