به تعبیری می‌توان گفت که ظهور و رجعت، همه مکمّل بعثت و واقعة ولایی ـ تاریخی غدیر و برنامه‌ای است که سیّدالشّهدا‌(علیه‌السلام) اجرا فرمود. از بعضی روایات و القاب آن حضرت و از پیوستگی این معانی و ربط این برنامه‌ها با سیره و عمل شخص حضرت رسول اکرم(ص)، ائمة طاهرین(علیهم‌السلام) و حضرت صدیقه(علیها‌السلام) آشکار می‌شود که آنها در عین استقلال، با هم مرتبط بوده و هدف از همه، تحقّق اغراض الهی است. «لَا یَعْلَمُ تَفَاصِیلَهَا وَعِظَمَ مَا فِیهَا مِنَ الْأَسْرَارِ إِلَّا الله وَالَّذِینَ اخْتَصَّهُمْ بِهِ».

سخن را در این موضوعِ کثیرالمطالب و وسیع‌الابعاد آنها با روایتی به پایان می‌رسانیم که در آن فضل نصرت سیّدالشهدا‌(علیه‌السلام) به نصرت حضرت مهدی‌‌(علیه‌السلام) تشبیه شده است و از آن استفاده می‌شود که ظهور حضرت مهدی‌(علیه‌السلام) ادامة همان موقف آن امام مظلوم است.

روایت را خود حضرت امام‌حسین‌(علیه‌السلام) درضمن خطبه‌ای برحسب بعضی کتب مقاتل انشا فرموده‌اند. آن حضرت از جدّ بزرگوارشان حضرت رسول‌الله(ص) روایت فرموده است به این لفظ:

«قَالَ‌(علیه‌السلام) وَمَنْ وَاسَانَا بِنَفْسِهِ کَانَ مَعَنَا غَداً فِی الْجِنَانِ نَجِیّاً مِنْ غَضَبِ الرَّحْمَانِ وَقَدْ قَالَ جَدِّی رَسُولُ اللهِ(ص)‌ وَلَدیَ الْحُسَیْنُ یُقْتَلُ بِطِفِّ‌ کَرْبَلَا غَرِیباً وَحِیداً عَطْشَاناً فَرِیداً فَمَنْ نَصَرَهُ فَقَدْ نَصَرَنِی وَنَصَرَ وَلَدَهُ القَائِمَ»[1].[2] [1]. سپهر، ناسخ‌التواریخ، ج2، ص160؛ بهبهانی، الدمعة‌الساکبه، ج4، ص271. «هرکس با نفس خویش با ما یاری کند فردا در بهشت با ماست درحالی‌که از خشم خدای رحمان رهایی یافته است؛ به تحقیق جدّم – رسول خدا که صلوات خدا بر او و خاندانش باد – فرمود: فرزندم حسین در کربلا غریبانه و تنها و تشنه به شهادت می‌رسد هرکس او را یاری کند مرا و فرزندش مهدی را یاری نموده است».