روایات فراوانى در این زمینه وجود دارد؛ به سه روایت درخصوص توصیه ائمه (علیهم‌السلام) به برپایى مراسم عزادارى براى اهل‌بیت (علیهم‌السلام) بسنده مى‌کنیم: 1. امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «رحم الله شیعتنا، شیعتنا و اللّه هم المؤمنون فقد و الله شرکونا فى المصیبة بطول الحزن والحسرة»[1]؛ «خداوند شیعیان ما را مشمول رحمت خویش سازد. به خدا قسم، شیعیان ما همان مؤمنین‌اند، آنان به خدا قسم! با حزن و حسرت طولانى خویش [در عزاى ما ]شریک و همدرد مصیبت‌هاى ما خاندانند».2. امام رضا (علیه‌السلام) مى‌فرماید: «من تذکر مصابنا و بکى لما ارتکب منا کان معنا فى درجتنا یوم القیامة، و من ذکر بمصابنا فبکى و ابکى لم تبک عینه یوم تبکى العیون و من جلس مجلسا یحیى فیه امرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب»[2]؛ کسى که متذکر مصایب ما شود و به جهت ستم‌هایى که بر ما وارد شده گریه کند، در روز قیامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و کسى که مصیبت‌هاى ما را بیان کند و خود بگرید و دیگران را بگریاند؛ در روزى که همه چشم‌ها گریان است، چشم او نگرید و هر کسى در مجلسى بنشیند که در آن مجلس، امر ما را زنده مى‌کنند؛ روزى که قلب‌ها مى‌میرند، قلب او نخواهد مرد».3. امام صادق (علیه‌السلام) به فضیل فرمود: «تجلسون و تحدّثون؟ قال: نعم جعلت فداک، قال: ان تلک المجالس احبها فاحیوا امرنا یا فضیل، فرحم الله من احیى امرنا یا فضیل من ذکرنا او ذکرنا عنده فخرج من عینه مثل جناح الذباب غفرالله له ذنوبه و لو کانت اکثر من زبدالبحر»[3]؛ «آیا مجالس عزا برپا مى‌کنید و از اهل‌بیت و آنچه بر آنان گذشته است، صحبت مى‌کنید؟ فضیل گفت: آرى قربانت گردم، امام فرمود: این‌گونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گردانید که هر کس امر ما را زنده کند مورد لطف و مرحمت خدا قرار مى‌گیرد. [اى] فضیل: هر کس از ما یاد کند، یا نزد او از ما یاد کنند و به اندازه بال مگسى اشک بریزد، خدا گناهانش را مى‌آمرزد اگر چه بیش از کف دریا باشد». پی نوشت ها: [1]. بحارالانوار، ج 43، ص 222.[2]. همان، ص 278.
[3]. همان، ص 282 و 289.