عمرو ابن امیه

خوبی یا بدی بستگی به انسانها دارد . به تعبیر قرآن اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النّورِ ۖ وَالَّذینَ کَفَروا أَولِیاؤُهُمُ الطّاغوتُ یُخرِجونَهُم مِنَ النّورِ إِلَى الظُّلُماتِ ۗ أُولٰئِکَ أَصحابُ النّارِ ۖ هُم فیها خالِدونَ بقره ﴿۲۵۷﴾خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده‌اند؛ آنها را از ظلمتها، به سوی نور بیرون می‌برد. (اما) کسانی که کافر شدند، اولیای آنها طاغوتها هستند؛ که آنها را از نور، به سوی ظلمتها بیرون می‌برند؛ آنها اهل آتشند و همیشه در آن خواهند ماند.
ممکن پدران کافر و مشرک و فرزندان مومن باشند و یا بر عکس . معروف است پسر نوح با بدان بنشست و خاندان نبوتش بر باد رفت .

عمرو بن امیّة بن خویلد، از تیره بنی‌ضمره قبیله کنانه، با کنیه ابوامیه، در جاهلیت، به بی‌باکی و تهوّر، شهره بود. در جنگ بدر و احد، علیه اسلام جنگید و در سال چهارم، مسلمان شد و به مدینه مهاجرت کرد. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با توجه به توانایی‌های او، ماموریت‌های مهمی را برعهده وی گذاشته است اما برخی از گزارش‌ها نشان می‌دهند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، به وی اعتماد چندانی نداشته است.[۵] او نزد عمر بن خطاب و عثمان، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود و هم‌سفره آنان می‌شد.
فرزندانش، به نام‌های جعفر، فضل و عبدالله، از وی روایت نقل کرده‌اند.
عمرو در اواخر حکومت معاویه، قبل از سال ۶۰ ه. ق، از دنیا رفت.
ابوامیه عمرو بن امیّه بن خویلد ضمری، از تیره بنی‌ضمره قبیله کنانه، از صحابی پیامبر که در سال چهارم هجری اسلام آورده و ماموریت‌های مهمی از طرف پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بر عهده داشته است. دو مزار به وی منسوب است یکی در استان ذی‌قار کشور عراق و دیگری در شهر حمص کشور سوریه قرار دارد.
ابوامیه عمرو بن امیه بن خویلد بن عبدالله ضَمْری از زمره صحابه رسول الله صلی الله علیه و آله است. می گویند وی در جنگ های بدر و احد همراه رسول الله (صلی الله علیه و آله) بوده درحالی که برخی اسلام او را بعد از جنگ احد دانسته اند، وی از سوی پیامبر (صلی الله علیه و آله)، به نزد نجاشی رفته و رسول الله (صلی الله علیه و آله) او را به یکی از سریه ها اعزام نموده است. مرگ وی در زمان خلافت معاویة بن ابی سفیان (م: 41هـ. ق) واقع شده است. سیر اعلام النبلاء، محمد بن احمد ذهبی، ج4، ص328 / تهذیب الکمال فی اسماء الرجال، جمال الدین مزی، ج21، ص543
سریه عمرو بن امیه ضمری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱