قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۵/۰۱/۲۹
–
۱۳۰۵ بازدید
سلام آیافحش دادن حرام است؟آیافحش یعنی هرحرفی که توعرف زشت وناپسنداست؟
به نام خدا و با سلام وتشکر از ارتباطتان با این مرکز !
فحش ،هر حرفی را که در عرف وشرع زشت و ناپسند باشد وبگویند فحش است ، را شامل می شود
الف ) فحش وناسزا : سب یعنی فحاشی کردن، فحش دادن در اسلام نهی شده ، اعم از اینکه ناموسی باشد ویا نباشد واز محرمات الهی است وسب هر چقدر زشت ترباشد گناه بیشتری دارد! گاهی شخص با سب کردن تهمت هم می زند! که این هم، گناه مضاعفی است !( کاملا روشن است که مقابله به مثل در اسلام ودین ممنوع است به دلایل زیر توجه کنیم ):
دیدگاه قرآن درباره فحش و ناسزا :
خداوند در قرآن می فرماید: و لاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم کذلک زینا لکل امه عملهم ثم الی ربهم مرجعهم فیبنهم بما کانوا یعملون(انعام. ۱۰۸) معبود کسانی را که غیر خدا را می خوانند دشنام ندهید مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل می کردند آگاه می سازد (و پاداش و کیفر می دهد)
در تفسیر نمونه آمده است: هیچگاه بتها و معبودهای مشرکان را دشنام ندهید، زیرا این عمل سبب می شود که آنها نیز نسبت به ساحت قدس خداوند همین کار را از روی ظلم و ستم و جهل و نادانی انجام دهند.
به طوری که از بعضی روایات استفاده می شود جمعی از مؤمنان بر اثر ناراحتی شدید که از مسئله بت پرستی داشتند، گاهی بتهای مشرکان را به باد ناسزا گرفته و به آنها دشنام می دادند، قرآن صریحا از این موضوع، نهی کرد و رعایت اصول ادب و عفت و نزاکت در بیان را، حتی در برابر خرافی ترین و بدترین ادیان، لازم شمرد.
دلیل این موضوع، روشن است، زیرا با دشنام و ناسزا نمی توان کسی را از مسیر غلط باز داشت، بلکه به عکس، تعصب شدید آمیخته با جهالت که در اینگونه افراد است، سبب می شود که به اصطلاح روی دنده لجاجت افتاده، در آئین باطل خود راسختر شوند، و براحتی زبان به بدگوئی و توهین نسبت به ساحت قدس پروردگار بگشایند، زیرا هر گروه و ملتی نسبت به عقاید و اعمال خود، تعصب دارد همانطور که قرآن در جمله بعد می گوید ما این چنین برای هر جمعیتی عملشان را زینت دادیم (کذلک زینا لکل امه عملهم). و در پایان آیه می فرماید که بازگشت همه آنها به سوی خدا است، و به آنها خبر می دهد که چه اعمالی انجام داده اند.
ناسزاگویی در روایات :
در روایات اسلامی نیز منطق قرآن درباره ترک دشنام به گمراهان و منحرفان، تعقیب شده و پیشوایان بزرگ اسلام به مسلمانان دستور داده اند همیشه روی منطق و استدلال تکیه کنند و به حربه بی حاصل دشنام نسبت به معتقدات مخالفان، متوسل نشوند، در نهج البلاغه می خوانیم که علی(ع) به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام می دادند می فرماید: انی اکره لکم ان تکونوا سبابین و لکنکم لو وصفتم اعمالهم و ذکرتم حالهم کان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر. من خوش ندارم که شما فحاش باشید، اگر شما به جای دشنام، اعمال آنها را برشمرید و حالات آنها را متذکر شوید (و روی اعمالشان تجزیه و تحلیل نمائید) به حق و راستی نزدیکتر است و برای اتمام حجت بهتر.
درسیره اهل بیت علیهم السلام جایی مشاهده نشده که ایشان کسی راناسزا بگویند حتی به دشمنان خود. البته خوب است بدانید اولین کسی که دشنام دادن و سب به علی را در خطبه های نماز جمعه رسمی کرد معاویه بود. او به تمام خطیبان جمعه و فرمانداران خود دستور داد که به علی در تمام مناسبت ها سب و دشنام گویند. در صورتی که از طریق اهل سنت نقل شده است که پیامبر فرمود: «هر کس علی را دشنام گوید مرا دشنام گفته و هر که مرا دشنام گوید خدا را دشنام داده و هر که خدای بلند مرتبه را دشنام دهد، خداوند او را با صورت در آتش دوزخ می افکند». (المناقب ابن مغازنی الشافعی، بیروت، دار الاضواء، ص 394، المستدرک حاکم نیشابوری، بیروت، دارالکفر، 1398 ه.ق، ج 3، ص 21)
معاویه پس از صلح با امام حسن خطاب به مردم شام گفت: ای مردم، رسول خدا به من فرمود: تو پس از من به خلافت دست خواهی یافت. پس سرزمین مقدس را برگزین ، زیرا مردان خدا در آن جمعند و من شما را برگزیده ام پس ابوتراب را لعن کنید. مردم نیز به دشنام و ناسزاگویی امام علی پرداختند.(ائمه اثناعشر، هاشم المعروف الحسنی، ترجمه محمد درخشنده، تهران، امیرکبیر، 1373، ص 594)
«سبّ» یکی از محرمات الهی است که پیامبر گرامی اسلام « صلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم»به شدّت از آن نهی کرده است. محدثان اسلامی از هر دو گروه از پیامبر«صلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم »نقل کرده اند که آن حضرت فرمود:«سِبابُ المُسْلمِ فُسُوقٌ» «دشنام دادن به مسلمان و ناسزاگویی به وی، فسق و گناه است».[ صحیح بخاری، ج4، / 71، کتاب الدعوات، وسائل الشیعة، ج8، باب 158، از ابواب احکام عشرت، حدیث2.].
ابوبصیر از امام باقر«علیه السَّلام »نقل می کند که فردی از قبیله تمیم به حضور پیامبراکرم «صلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم »رسید و از آن حضرت موعظه درخواست کرد. از جمله اموری که پیامبرصلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم به او سفارش کرد، این بود:«لا تَسُبُّوا النّاسَ فَتَکسِبُوا العَداوَةَ لَهُمْ»«ناسزا نگویید تا از دشمنی آنان در امان بمانید». [ وسائل الشیعة، ج8، باب 158، از ابواب احکام عشرت، حدیث 2.].
همچنین امام صادق «علیه السَّلام » می فرماید: «سباب المؤمن کالمُشرِفِ علی الهلکة». «دشنام به مؤمن، انسان را در آستانه هلاکت قرار می دهد»[ وسائل الشیعة، ج8، باب 158، باب احکام عشرت، حدیث4.]
فحش ،هر حرفی را که در عرف وشرع زشت و ناپسند باشد وبگویند فحش است ، را شامل می شود
الف ) فحش وناسزا : سب یعنی فحاشی کردن، فحش دادن در اسلام نهی شده ، اعم از اینکه ناموسی باشد ویا نباشد واز محرمات الهی است وسب هر چقدر زشت ترباشد گناه بیشتری دارد! گاهی شخص با سب کردن تهمت هم می زند! که این هم، گناه مضاعفی است !( کاملا روشن است که مقابله به مثل در اسلام ودین ممنوع است به دلایل زیر توجه کنیم ):
دیدگاه قرآن درباره فحش و ناسزا :
خداوند در قرآن می فرماید: و لاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم کذلک زینا لکل امه عملهم ثم الی ربهم مرجعهم فیبنهم بما کانوا یعملون(انعام. ۱۰۸) معبود کسانی را که غیر خدا را می خوانند دشنام ندهید مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل می کردند آگاه می سازد (و پاداش و کیفر می دهد)
در تفسیر نمونه آمده است: هیچگاه بتها و معبودهای مشرکان را دشنام ندهید، زیرا این عمل سبب می شود که آنها نیز نسبت به ساحت قدس خداوند همین کار را از روی ظلم و ستم و جهل و نادانی انجام دهند.
به طوری که از بعضی روایات استفاده می شود جمعی از مؤمنان بر اثر ناراحتی شدید که از مسئله بت پرستی داشتند، گاهی بتهای مشرکان را به باد ناسزا گرفته و به آنها دشنام می دادند، قرآن صریحا از این موضوع، نهی کرد و رعایت اصول ادب و عفت و نزاکت در بیان را، حتی در برابر خرافی ترین و بدترین ادیان، لازم شمرد.
دلیل این موضوع، روشن است، زیرا با دشنام و ناسزا نمی توان کسی را از مسیر غلط باز داشت، بلکه به عکس، تعصب شدید آمیخته با جهالت که در اینگونه افراد است، سبب می شود که به اصطلاح روی دنده لجاجت افتاده، در آئین باطل خود راسختر شوند، و براحتی زبان به بدگوئی و توهین نسبت به ساحت قدس پروردگار بگشایند، زیرا هر گروه و ملتی نسبت به عقاید و اعمال خود، تعصب دارد همانطور که قرآن در جمله بعد می گوید ما این چنین برای هر جمعیتی عملشان را زینت دادیم (کذلک زینا لکل امه عملهم). و در پایان آیه می فرماید که بازگشت همه آنها به سوی خدا است، و به آنها خبر می دهد که چه اعمالی انجام داده اند.
ناسزاگویی در روایات :
در روایات اسلامی نیز منطق قرآن درباره ترک دشنام به گمراهان و منحرفان، تعقیب شده و پیشوایان بزرگ اسلام به مسلمانان دستور داده اند همیشه روی منطق و استدلال تکیه کنند و به حربه بی حاصل دشنام نسبت به معتقدات مخالفان، متوسل نشوند، در نهج البلاغه می خوانیم که علی(ع) به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام می دادند می فرماید: انی اکره لکم ان تکونوا سبابین و لکنکم لو وصفتم اعمالهم و ذکرتم حالهم کان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر. من خوش ندارم که شما فحاش باشید، اگر شما به جای دشنام، اعمال آنها را برشمرید و حالات آنها را متذکر شوید (و روی اعمالشان تجزیه و تحلیل نمائید) به حق و راستی نزدیکتر است و برای اتمام حجت بهتر.
درسیره اهل بیت علیهم السلام جایی مشاهده نشده که ایشان کسی راناسزا بگویند حتی به دشمنان خود. البته خوب است بدانید اولین کسی که دشنام دادن و سب به علی را در خطبه های نماز جمعه رسمی کرد معاویه بود. او به تمام خطیبان جمعه و فرمانداران خود دستور داد که به علی در تمام مناسبت ها سب و دشنام گویند. در صورتی که از طریق اهل سنت نقل شده است که پیامبر فرمود: «هر کس علی را دشنام گوید مرا دشنام گفته و هر که مرا دشنام گوید خدا را دشنام داده و هر که خدای بلند مرتبه را دشنام دهد، خداوند او را با صورت در آتش دوزخ می افکند». (المناقب ابن مغازنی الشافعی، بیروت، دار الاضواء، ص 394، المستدرک حاکم نیشابوری، بیروت، دارالکفر، 1398 ه.ق، ج 3، ص 21)
معاویه پس از صلح با امام حسن خطاب به مردم شام گفت: ای مردم، رسول خدا به من فرمود: تو پس از من به خلافت دست خواهی یافت. پس سرزمین مقدس را برگزین ، زیرا مردان خدا در آن جمعند و من شما را برگزیده ام پس ابوتراب را لعن کنید. مردم نیز به دشنام و ناسزاگویی امام علی پرداختند.(ائمه اثناعشر، هاشم المعروف الحسنی، ترجمه محمد درخشنده، تهران، امیرکبیر، 1373، ص 594)
«سبّ» یکی از محرمات الهی است که پیامبر گرامی اسلام « صلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم»به شدّت از آن نهی کرده است. محدثان اسلامی از هر دو گروه از پیامبر«صلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم »نقل کرده اند که آن حضرت فرمود:«سِبابُ المُسْلمِ فُسُوقٌ» «دشنام دادن به مسلمان و ناسزاگویی به وی، فسق و گناه است».[ صحیح بخاری، ج4، / 71، کتاب الدعوات، وسائل الشیعة، ج8، باب 158، از ابواب احکام عشرت، حدیث2.].
ابوبصیر از امام باقر«علیه السَّلام »نقل می کند که فردی از قبیله تمیم به حضور پیامبراکرم «صلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم »رسید و از آن حضرت موعظه درخواست کرد. از جمله اموری که پیامبرصلَّی اللّه علیه و آله و سلَّم به او سفارش کرد، این بود:«لا تَسُبُّوا النّاسَ فَتَکسِبُوا العَداوَةَ لَهُمْ»«ناسزا نگویید تا از دشمنی آنان در امان بمانید». [ وسائل الشیعة، ج8، باب 158، از ابواب احکام عشرت، حدیث 2.].
همچنین امام صادق «علیه السَّلام » می فرماید: «سباب المؤمن کالمُشرِفِ علی الهلکة». «دشنام به مؤمن، انسان را در آستانه هلاکت قرار می دهد»[ وسائل الشیعة، ج8، باب 158، باب احکام عشرت، حدیث4.]