امام صادق (ع) فرمودهاند: نزدیکترین حالت بندگان به خدا و خشنودی او، از آنها هنگامی است که حجت خدا در میان آنها نباشد و برای آنها ظاهر نشود و آنها محل او را ندانند، ولی در عین حال معتقد باشند که حجت خدا هست، در این زمان شب و روز در انتظار فرج باشند. (بحارالانوار جلد 52، صفحه 145)
حضرت رسول (ص) فرمودهاند: خوشا به حال کسانی که در غیبت حضرت مهدی (عج) صبور باشند و خوشا به حال کسانی که در محبت ورزیدن در راه اهل بیت (ع) استوار ماندند، خداوند آنها را در کتابش این طور توصیف نموده است: سوره مجادله آیه 22، آنها که به جهان غیب ایمان آوردند، آنها حزبالله هستند، آگاه باشید به درستی که حزبالله، رستگار است. (بحارالانوار جلد 52 صفحه 143)
امام صادق (ع) فرمودهاند: کسی که در انتظار امام دوازدهم (ع) است، همانند کسی است که شمشیر را در رکاب رسول خدا (ص) برهنه کرده و از او دفاع میکند. (بحارالانوار جلد 52 صفحه 129)
امام سجاد (ع) فرمودهاند: کسی که در زمان غیبت قائم ما بر ولایت ما استوار باشد، خداوند پاداش هزار شهید از شهدای جنگ بدر و احد را به او خواهد داد. (بحارالانوار جلد 52 صفحه 125)
ارزش شهدای بدر را که اسلام بنا بر حمایت آنان قوت یافت نمیتوان بیان کرد؛ اما بنا بر این حدیث شریف، منتظران حضرت حجت علیه السلام که در زمان غیبت و طولانی شدن آن، بر ولایت اهلبیت علیهم السلام پایدار میمانند، ثواب یکهزار نفر از شهیدان غزوههای بدر و احد را احراز خواهند کرد و این، نشان دهندة ارزش منتظران در مکتب الهی تشیّع است.
این روایات و ده ها روایت دیگر ناظر به ارزش و فضیلت منتظران و انسانهای با تقوا در آخرالزمان است ؛ نه تعداد و شمار آنها . پس مردم مومن و منتظران واقعی در آخرالزمان از نظر صبر و ایمان و استقامت از سایر مردم برترند , نه از لحاظ تعداد و شمار . در هر حال جایگاه منتظران واقعی نزد رسول خدا بسیار والاست، به صورتی که شاید رسیدن به این جایگاه برای هم عصران حضرت محمد صلوات الله علیه دور از دسترس بوده است. در حدیثی آمده است که پیامبر گرامی خطاب به خداوند فرمودند: خداوندا! برادرانم را به من بنمایان. یکی از اصحاب گفت: مگر ما برادران شما نیستیم، ای رسول خدا؟ ایشان فرمودند: نه! برادران من کسانی هستند که در آخرالزمان می آیند و به من، ندیده ایمان می آورند… آن ها مثل مشعل های هدایت هستند که خداوند آن ها را از فتنه های تیره و تار نجات می بخشد( بحارالانوار،ج۵۲، ص۱۲۴؛ ).
اینک برخی از حکمت های آن را برمی شماریم:
اول: دینداری در دوره ی آخرالزمان، حقیقتا دشوار است؛ به طوری که در برخی روایات شخص منتظر را به کسی تشبیه کرده اند که گویی از آتش در دست دارد یا می خواهد بوته خاری را با دست از زمین درآورد.
دوم: طبق روایات ارزش اعمال به نیات آنهاست. هر چه نیت خالص تر و بزرگ تر باشد ارزش عمل بیشتر است. ارزش انتظار نیز متناسب با منتظر شکل می گیرد.
شخص منتظر در انتظار ظهور مهدی فاطمه(علیه السلام) تحقق همه ی خوبیهارا در عالم و برای همه ی مخلوقات در جان خود می پرورد.
سوم: از روایات پیامبر اکرم“صلوات ا… علیه و آله“ می توان فهمید که آنان برترین مردم دوران ها هستند. آن حضرت به امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «ای علی! بدان که شگفت انگیزترین ایمانها در مردم و بزرگ ترین یقین ها در ایشان از آنِ گروهی در آخرالزمان است که پیامبر را درک نکرده اند و امام هم از دیدگانشان پوشیده است و به سیاهی روی سفیدی(نوشته های روی کاغذ) ایمان آورده اند.( کمال الدین، ج۲،باب ۲۵، ح۸ )
در این مرحله، سؤالی به ذهن خطور میکند که منتظر کیست؟ انتظار چیست؟ از کجا بفهمیم منتظر آقائیم؟ این سؤالات زیبایی است که دلدادگان مهدی (عج) بارها از خود می پرسند و می خواهند بدانند چه باید بکنند تا آنها هم از منتظران واقعی امام (عج) باشند. خدا را شکر کنید که این اشتیاق را در شما نیز قرار داده است.
به طور خلاصه می توان گفت که: منتظر واقعی کسی است که تمام حرکات و سکناتش حکایت از انتظار داشته باشد. کسی که انتظار مهمانی را می کشد. به نظافت خانه می پردازد، لباس مرتب می پوشد و همه چیز را فراهم می کند تا به محض ورود مهمان، به بهترین نحو از او پذیرایی کند. انتظار امام زمان (عج) لحظه به لحظه است. باید به گونه ای منتظر بود که هر لحظه خبر ظهور آقا به گوش رسد، آماده باشیم. اهل گناه و دلبسته به دنیا نمی تواند نام خود را منتظر بنامد. بعضی از وظایف منتظر واقعی را چنین می توان برشمرد:
1- معرفت و شناخت امام:
در احادیث وارد شده است که “هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است.” باید توجه داشت این معرفت به دو گونه است:
الف- معرفت تاریخی یعنی اینکه بدانیم امام زمان (عج) فرزند کیست؟ چندمین امام است؟ دوران غیبت صغری چگونه بوده است؟ و مانند آن.
ب- شناخت نورانیت و مقام والای امام و ارزش حضرت در بارگاه الهی و بهره هایی که می توان از وجود پرنورش گرفت.
2- دوست داشتن حضرت و محبت به ایشان، چرا که ایشان جزء همان “قربی” است که خداوند در سوره شوری آیه 23، بر دوست داشتن آنها تاکید کرده است.
3- ایجاد سنخیت با حضرت ولی عصر (عج):
منتظر کسی است که تلاش کند روز به روز به لحاظ روحی، فکری و عملی خود را بیش از پیش شبیه مولای خود کند و این راهی ندارد جز تقویت ایمان ، تقوا و فضایل اخلاقی و دوری از گناه. بی تردید این مهم، یک شبه تحقق نمی یابد بلکه لازم است با توکل به خدا و توسل به خود حضرت، به طور تدریجی و مستمر در این راه قدم برداشت.
4- تلاش برای آماده کردن محیط و جامعه برای ظهور امام زمان (عج) از راه امر به معروف و نهی از منکر و در یک کلام اصلاح طلبی.
5- ارتباط با منتظران دیگر و ایجاد روحیه انتظار و تقویت آن در دیگران برای گسترش یاران حضرت و رفع شبهات درباره امام زمان (عج).
6- ارتباط با حضرت از راه زیارتهایی چون دعای ندبه، آل یاسین، عهد و مانند آن.
7- صدقه دادن برای سلامتی پسر فاطمه (س)، حواله نمودن ثواب عبادات برای حضرت.
8- صبر و شکیبایی در انتظار و امید داشتن به ظهور و ایجاد امیدواری در دیگران.
9- ایجاد آمادگی دائم رزمی.
در یک جمله کسی می تواند خود را منتظر بنامد که در لحظه لحظه زندگی خود، وظیفه و تکلیفی را انجام دهد که امام زمان (عج) در آن لحظه انتظار دارد؛ بی تردید چنین شخصی هیچ گاه فکر گناه و معصیت به خود را نمی دهد و در مقابل، هیچ واجبی از او فوت نمی شود. فضایل و سجایای اخلاقی منتظر امام زمان (عج) به گونه ای است که هر کس او را ببیند خواهد دانست که محبت واقعی آقا در دل او جا گرفته است.
نکته مهمی که بیان دوباره آن ضروری به نظر می رسد آن است که از وساوس شیطان در این راه نباید غافل بود. شاید بزرگترین و خطرناکترین وسوسه و فریب شیطان ایجاد روحیه یأس باشد. چنانکه گفته شد نکات مذکور را یک شبه نمی توان بدست آورد. بی تردید هر کس توان و استعدادهایی دارد و امام زمان (عج) از هر فرد به همان اندازه توقع و انتظار دارد، پس باید با پشت پا زدن به اغواهای شیطان، به خدا توکل نمود، از اهل بیت استمداد کرد، یا علی گفت و تلاش کرد تا هر روز بیشتر و بهتر از دیروز وظایف منتظر واقعی مولایمان امام زمان (عج) را انجام داد.