این حدیث در کافی از امام سجاد (علیه السلام) به این صورت نقل شده است:
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَاسَانِیِّ جَمِیعاً عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَةَ عَنِ الزُّهْرِیِّ قَالَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) لَوْ مَاتَ مَنْ بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ یَکُونَ الْقُرْآنُ مَعِی وَ کَانَ (علیه السلام) إِذَا قَرَأَ مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ یُکَرِّرُهَا حَتَّى کَادَ أَنْ یَمُوت. [1]ترجمه:
زهرى می گوید: حضرت على بن حسین (علیهماالسلام) فرمود: اگر همه مردم از مشرق تا مغرب بمیرند تا زمانی که قرآن با من باشد، از تنهائى نمی ترسم، و آن حضرت (علیه السلام) شیوه اش این بود که هر گاه مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ را می خواند آن قدر آن را تکرار می کرد که نزدیک بود بمیرد.
توضیح:
انسان، وقتی در فقدان دیگران وحشت میکند که احساس تنهایی کند؛ اما امام سجاد علیه السلام با وجود قرآن، وحشت نمیکند؛ پس معلوم میشود که او با وجود قرآن خود را تنها نمیبیند و یقین دارد که این قرآن میتواند او را به امنیت و آرامش و کمال مطلق هدایت کند. قرآنی که کلام خداست و هر کس با کلام خدا زندگی کند، گویا با خدا دارد زندگی میکند و هر کس با خدا زندگی کند، هر لحظه و در هر مکان از پشتیبانی تمام عیار او بهرهمند می شود.
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 602، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 هـ ش.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَاسَانِیِّ جَمِیعاً عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَةَ عَنِ الزُّهْرِیِّ قَالَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) لَوْ مَاتَ مَنْ بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ یَکُونَ الْقُرْآنُ مَعِی وَ کَانَ (علیه السلام) إِذَا قَرَأَ مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ یُکَرِّرُهَا حَتَّى کَادَ أَنْ یَمُوت. [1]ترجمه:
زهرى می گوید: حضرت على بن حسین (علیهماالسلام) فرمود: اگر همه مردم از مشرق تا مغرب بمیرند تا زمانی که قرآن با من باشد، از تنهائى نمی ترسم، و آن حضرت (علیه السلام) شیوه اش این بود که هر گاه مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ را می خواند آن قدر آن را تکرار می کرد که نزدیک بود بمیرد.
توضیح:
انسان، وقتی در فقدان دیگران وحشت میکند که احساس تنهایی کند؛ اما امام سجاد علیه السلام با وجود قرآن، وحشت نمیکند؛ پس معلوم میشود که او با وجود قرآن خود را تنها نمیبیند و یقین دارد که این قرآن میتواند او را به امنیت و آرامش و کمال مطلق هدایت کند. قرآنی که کلام خداست و هر کس با کلام خدا زندگی کند، گویا با خدا دارد زندگی میکند و هر کس با خدا زندگی کند، هر لحظه و در هر مکان از پشتیبانی تمام عیار او بهرهمند می شود.
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 602، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 هـ ش.