با عرض سلام و ادب خدمت پرسشگر گرامی؛
غیبت یکی از گناهان کبیره و به نوعی حق الناس محسوب می گردد. در مورد برخی گناهان خدا می فرماید: نزدیک آن هم نشوید. مثلاً در مورد زنا می فرماید و لا تقربوا الزنا.  شاید معنی آن این باشد که نزدیک شدن همان و افتادن در پرتگاه معصیت همان. غیبت نیز همین طور است؛ لذا بهتر است در غیاب افراد اصلاً در مورد آن ها صحبت نشود تا شبهه غیبت پیش بیاید. دیده ام بزرگانی را که مقید بوده اند در مورد فرد غایب صحبتی و قضاوتی نکنند. طبعاً منظور از اینکه صحبت نشود یعنی قضاوتی نشود. وگرنه اینکه بگوییم فلانی دیروز منزل ما آمده بود یا اگر تمجیدی بشود از فرد غایب منظور نیست. معیار این است که اگر بشنود که شما در غیابش اینطور گفته اید ناراحت نشود.
در یک جمعبندی در مورد پشت سر کسی صحبت کردن؛
 اگر در مورد عیبی از فرد باشد که خود او نیز ابایی نداد دیگران بدانند و یا همه می دانند، (مثلاً ریش خود را با تیغ می زند یا گردنبند طلا می اندازد) حرام نیست، اما از نظر اخلاقی گفتن آن خوب نیست.
 اگر عیبی باشد که در فرد وجود دارد، اما صاحب عیب آن را  مخفی می دارد؛ مثلاً در منزل با همسر خود بد اخلاق است، این غیبت است و حرام.
اگر چیزی گفته شود که عیب نیست اما فرد آن را مخفی می دارد و به نوعی مسائل خصوصی و جز اسرار فرد محسوب می گردد، افشای سرّ مومن است و گفتن آن گناه دارد.
اگر چیزی گفته شود که عیب محسوب می گردد و در فرد وجود ندارد، این تهمت است و گناه آن مضاعف می گردد، چون گناه دروغ نیز به آن اضافه می گردد.
اگر چیزی گفته شود که سر نیست اما توهین است و شأن فرد غایب را پایین می  آورد و یا اینکه به هر صورت اگر بشنود شما پشت سرش اینطور گفته اید ناراحت می شود، این ایذاء مومن است و اشکال دارد.
از همه بهتر آن است که عیب فرد را به صورتی که فرد خجالت نکشد و غیر مستقیم به خود او بگوییم و محاسنش را در پشت سرش نقل کنیم، این باعث می گردد که روابط اصلاح گردد، خوبیها پخش شود و حسد ها و کینه ها از بین برود. خدا همه ما را موفق بدارد در عمل به آنچه دوست دارد و می پسندد.