همه مراجع (به جز تبریزى، سیستانى و وحید): اگر نذرش معین باشد، باید قضاى آن را به جا آورد و اگر معین نباشد، باید آن را از سر بگیرد[ امام، نورى، فاضل، مکارم، تعلیقات على العروة، ج 1، احکام الاعتکاف، م 5؛ بهجت، وسیله النجاة، ج 1،1210؛ صافى، هدایه العباد، ج 1، م 1424 و دفتر: خامنه اى.].

آیات عظام تبریزى، وحید و سیستانى: اگر نذرش معین باشد بنابر احتیاط واجب، باید قضاى آن را به جا آورد و اگر معین نباشد باید آن را از سر بگیرد[ تبریزى، سیستانى و وحید، منهاج الصالحین، م 1082.].

تبصره. اگر نذر معین نباشد قضا مطرح نمى شود؛ بلکه به طور ادا باید انجام دهد.