یأجوح و مأجوج

یأجوج و مأجوج همان مغول و تاتار و دیگر اقوامى بودند که در قسمت هاى شمالى آسیا به صورت بیابان گردى زندگى مى کرده اند. این دو کلمه به زبان چینى «منگوک و یا منچوک» است، که در زبان عربى و عربى یأجوج و مأجوج خوانده شده است. در ترجمه هاى یونانى نیز به « یاگوگ و مأگوک » برگردانده شده است. کلمه منغول و مغول نیز برگرفته شده از همان مأجوج است. این اقوام در برهه اى از تاریخ از لاک خود بیرون آمده و تقریا تمام قسمت هاى متمدن زمین – از قبیل چین، ایران،روم و دیگر بلاد را – در نور دیدند و بیشتر آثار تمدن را نابود کرده و قتل و غارت بى اندازه اى به راه انداختند. البته پس از چندى در داخل ملل دیگر هضم شده و رو به اضمحلال رفتند. البته اکنون نیز نژاد مغول و تاتار، در آسیاى مرکزىوجود دارند.در قرآن مجید در دو سوره از یاجوج و ماجوج سخن به میان آمده، یکى در آیات مورد بحث و دیگر در سوره انبیاء آیه 96.آیات قرآن به خوبى گواهى مى دهد که این دو نام متعلق به دو قبیله وحشى خونخوار بوده است که مزاحمت شدیدى براى ساکنان اطراف مرکز سکونت خود داشته اند.در تورات در کتاب حزقیل فصل سى و هشتم و فصل سى و نهم، و در کتاب رؤیاى یوحنا فصل بیستم از آنها به عنوان گوگ و ماگوگ یاد شده است که معرب آن یاجوج و ماجوج مى باشد.به گفته مفسر بزرگ، علامه طباطبائى در المیزان از مجموع گفته هاى تورات استفاده مى شود که ماجوج یا یاجوج و ماجوج، گروه یا گروه هاى بزرگى بودند که در دوردست ترین نقطه شمال آسیا زندگى داشتند مردمى جنگجو و غارتگر بودند .( المیزان جلد 13 صفحه 411 ) بعضى معتقدند این دو کلمه عبرى است، ولى در اصل از زبان یونانى به عبرى منتقل شده است و در زبان یونانى گاگ و ماگاگ تلفظ مى شده که در سایر لغات اروپایى نیز به همین صورت انتقال یافته است.دلائل فراوانى از تاریخ در دست است که در منطقه شمال شرقى زمین در نواحى مغولستان در زمانهاى گذشته گویى چشمه جوشانى از انسان وجود داشته، مردم این منطقه به سرعت زاد و ولد مى کردند، و پس از کثرت و فزونى به سمت شرق، یا جنوب سرازیر مى شدند، و همچون سیل روانى این سرزمینها را زیر پوشش خود قرار مى دادند، و تدریجا در آنجا ساکن مى گشتند.براى حرکت سیل آساى این اقوام، دورانهاى مختلفى در تاریخ آمده است
که یکى از آنها دوران هجوم این قبائل وحشى در قرن چهارم میلادى تحت زمامدارى آتیلا بود که تمدن امپراطورى روم را از میان بردند.
و دوران دیگر که ضمنا آخرین دوران هجوم آنها محسوب مى شود در قرن دوازدهم میلادى به سرپرستى چنگیز خان صورت گرفت که بر ممالک اسلامى و عربى، هجوم آوردند و بسیارى از شهرها از جمله بغداد را ویران نمودند.
در عصر کورش نیز هجومى از ناحیه آنها اتفاق افتاد که در حدود سال پانصد قبل از میلاد بود، ولى در این تاریخ، حکومت متحد ماد و فارس به وجود آمد و اوضاع تغییر کرد و آسیاى غربى از حملات این قبائل آسوده شد.
به این ترتیب نزدیک به نظر مى رسد که یاجوج و ماجوج از همین قبائل وحشى بوده اند که مردم قفقاز به هنگام سفر کورش به آن منطقه تقاضاى جلوگیرى از آنها را از وى نمودند، و او نیز اقدام به کشیدن سد معروف ذو القرنین نمود .
تفسیر نمونه، ج 12، ص: 552