خلسه عرفانی و ملکوتی، حالتی ناب است که حاصل رهایی انسان از من محدود و پر از عذاب، و رسیدن به من حقیقی و اتحاد با آن است. در واقع کیفیتی است عرفانی که در آن خود انسان با خودِخود او به اتحاد می رسد. این حالت مراتب و انواعی دارد که در پاسخ تفصیلی به آن اشاره خواهیم کرد.