مرحوم مجلسی اول در شرحش بر من لایحضره الفقیه ذیل حدیث مورد سوال می نویسد :
الظاهر أن الرجل کان من العامة أو أراد قتله و لهذا جوز له الدعاء بالهلاک، إلا أن یقصد بقطع الأثر أثر الظلم، و یحتمل جواز الدعاء على الظالم مطلقا بالهلاک لعدم الاستفصال، و الأولى الدعاء، برفع ظلمه و هدایته و هو أسرع إجابة فیما جربناه، و المظلمة ما تظلمه الرجل و ما تطلب عند الظالم و هو اسم ما أخذ منک.
ظاهر این است که فرد مورد نفرین در روایت از مخالفان بوده است و قصد قتل وی را داشته به همین جهت امام تجویز نفرین به هلاکت برای وی می کند و ممکن است مقصود از قطع اثر قطع اثر ظلم وی باشد و این احتمال نیز وجود دارد که نفرین ظالم مطلقا جایز باشد چون در روایت سوال نشده که ظالم آیا از مخالفان است یا نه؟ و بهتر این است که نفرین برای رفع ظلم و هدایتش باشد که این گونه بنا به آنچه ما تجربه کرده ایم سریع الاجابه تر است .
بنا بر این روایت مورد سوال نمی تواند در مورد نفرین مومن باشد و اگر هم شامل مومن بشود مومنی است که ظالم است وقابل هدایت نیست و جز با مرگ دست از ظلم نمی کشد .