یکی از آداب و رسوم رایج میان اعراب این است نام کوچک اشخاص را در جمع به کار نمی‌برند بلکه برای صدا زدن او از لقب و یا کنیه استفاده می‌کنند و این را نوعی احترام به طرف مقابل حساب می‌کنند. حال لازم نیست آن شخص الزاما دارای فرزندی به آن نام باشد تا او را با آن کنیه صدا کنند به عنوان مثال: ابوتراب یکی از کنیه‌های افتخار آمیز امیرمومنان علی علیه‌السلام است که رسول خدا (ص) در غزوه ذات العشیره آن حضرت را با این کنیه مورد خطاب قرار داد. تراب به معنای خاک (حسین مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج1، ص412-413.)‌ و نیز خود زمین (راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص73. ) آمده است. این کنیه در مفهوم لغوی به معنای پدر خاک و پدر زمین است. کنیه اباعبدالله نیز این‌چنین است یعنی لازم نیست حتما فرزندی به این نام داشته باشند هرچند مناسب است بدانید که نام یکی از فرزندان امام حسین علیه السلام عبدالله بوده (ابن سعد،‌ ترجمة‌الحسین و مقتله،‌فصلنامه تراثنا، شماره 10، ص185.) که امروزه میان ما به علی اصغر مشهور گردیده است. به جز امام حسین(ع) به امام صادق(ع) نیز لقب اباعبدالله گفته شده است.