ماشین تبلیغاتی اسرائیل برای توجیه قتل ابوعاقله چه ترفندی زد؟

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، «جیمز زوگبی» رئیس موسسه عرب ـ آمریکایی (AAI) و عضو سابق کمیته اجرایی کمیته ملی دموکرات در مقاله ای برای نیشن نوشت:

قتل شیرین ابواکله مرا خشمگین کرده است. خشمگین از اینکه یک روزنامه نگار شگفت انگیز از دنیا گرفته شده است. خشمگین به این جهت که واکنش اسرائیل نسبت به این تراژدی قابل پیش بینی بود. خشمگین از ایالات متحده به دلیل عدم اتخاذ یک موضع اصولی در حصول اطمینان از اینکه حقیقت در مورد مرگ شیرین باید آشکار شود و مسئولیتی برای آن وجود داشته باشد.

قبلاً در مورد شیرین مطالب زیادی نوشته شده است. او یک شهروند آمریکایی و یک روزنامه نگار است که در ۲۵ سال گذشته از سرزمین های فلسطینی گزارش می دهد. اگرچه او فقط یک روزنامه نگار نبود. او داستان‌سرایی بود که مانند دیگر بزرگان حرفه‌اش، توانست «زیر پوست» یک رویداد را به نمایش بگذارد تا درام انسانی آن را آشکار کند. جایی که مقامات فلسطینی شکست خوردند، او موفق شد.

شیرین تلاش کرد تا داستان افراد و خانواده‌هایی را که زیر ذلت، درد و بی‌عدالتی، اشغالگری اسرائیل تحمل می‌کردند، زنده کند. به همین دلیل، او خطری بزرگتر از هر فرد مسلحی برای اسرائیلی ها ایجاد کرد. او تهدیدی علیه روایت غیرانسانی اسرائیل به شمار می رفت که هدف اصلی آن از بین بردن واقعیات درباره فلسطینی ها بود. به نظر می‌رسد که اسرائیل این مساله را عمیقاً – حتی از نظر وجودی – تهدیدکننده می‌بیند. وگرنه چرا آنها در دو دهه گذشته ده ها روزنامه نگار فلسطینی را به قتل رسانده اند؟

واکنش اسرائیل به قتل شیرین قابل پیش بینی بوده است. ماشین‌های تبلیغات آنها که بیش از حد کار می‌کردند، کار همیشگی را انجام دادند – ترکیبی از انکار، دروغ‌گویی و مبهم‌سازی درباره آنچه ممکن بود اتفاق افتاده باشد. حتی قبل از اینکه ارتش بتواند تحقیق در مورد این قتل را آغاز کند، پاسخ اولیه اسرائیل این بود که آنها “در حال بررسی احتمال زخمی شدن خبرنگاران، احتمالاً توسط تیراندازی فلسطینی ها” بودند. سخنگوی دیگری اضافه کرد: «فکر نمی‌کنم ما او را کشته باشیم… اگر واقعاً او را کشته‌ایم، مسئولیت آن را بر عهده می‌گیریم، اما به نظر نمی‌رسد که اینطور باشد.» در حالی که این تلاش برای انحراف بود، اسرائیلی‌ها راه دیگری را در پیش گرفتند و مدعی شدند که پیشنهاد انجام تحقیقات مشترک با فلسطینی‌ها را داده‌اند – در حالی که حتی مطبوعات اسرائیل نیز اعلام کردند که چنین پیشنهادی ارائه نشده است. فلسطینی‌ها پس از خواندن گزارش‌های مطبوعاتی درباره این «تحقیقات مشترک»، این «پیشنهاد» را رد کردند و گفتند: «هیچ‌کس به ما چیزی پیشنهاد نداد…». هر کسی که خواهان تحقیقات مشترک است، می‌داند که باید به چه کسی مراجعه کند.» این امر باعث شد یک وزیر اسرائیلی پیشنهاد کند که امتناع فلسطینی ها “شاید برای سرپوش گذاشتن بر حقیقت” بوده است.

برای ایجاد سردرگمی بیشتر، اسرائیلی ها ویدئویی را ارائه کردند که به ادعای آنها نشان می داد که گلوله ها از چه مسیری توسط فلسطینی ها شلیک شده است. گروه حقوق بشر اسرائیلی “بعت سلم” با استفاده از نقشه های ماهواره ای این ادعا را رد کرد تا نشان دهد غیرممکن است که افراد مسلح فلسطینی به سوی شیرین و علی شلیک کرده و آنها را هدف قرار دهند. با توجه به جایی که افراد مسلح در آن قرار داشتند، باید از دیوارها و گوشه ها تیراندازی می کردند.

بیشتر بخوانید

• برای کشتن یک خبرنگار تک‌تیرانداز آوردند

• ابوعاقله، خبرنگاری که نقاب تزویر بر چهره صهیونیستها را درید

• رسوایی دیگر برای صهیونیست‌ها؛ لغو تحقیقات درباره جنایت قتل ابوعاقله

برای پاسخ به اینکه چرا اسرائیلی‌ها دست به چنین تلاش بی‌وقفه‌ای برای ابهام سازی می زنند، فقط کافی است به مقاله‌ای نگاه کنیم که یک روز پس از قتل شیرین در مطبوعات اسرائیل منتشر شد. این مقاله توسط ژنرال اسرائیلی نوشته شده است که مسئول تیپی در سال ۲۰۰۰ بود که طی آن محمد الدره ۱۲ ساله به قتل رسید. کودکی که پدرش در میان بارانی از گلوله تبدیل به یک نماد شد. در این مقاله، ژنرال اعتراف می کند که در پذیرش فوری مسئولیت اشتباه کرده است و خاطرنشان می کند که در روزها و سال های پس از آن “توضیحات” دیگری ارائه شد – از جمله اینکه این ادعا یک فریب است که توسط فلسطینی ها برای خدشه دار کردن نام نیک اسرائیلی ها مطرح شده است! به نظر می رسد درسی که او آموخته این بود که هیچ چیزی را از قبل اعتراف نکند. در عوض، منتظر بمانید تا نکاتی برای صحبت داشته باشید که می تواند آب را برای اسرائیل و حامیان آن در خارج گل آلود کند.

این رویکردی است که توسط خط معروف برادران مارکس پیشنهاد شده است، “چه کسی را باور می کنی، من یا چشمان خودت؟” – و اسرائیلی ها از همان ابتدا از آن استفاده کردند: “فلسطینی ها در سال ۱۹۴۸ از خانه های خود اخراج نشدند. ارتش‌های عربی از آنها خواستند که آنجا را ترک کنند. ممکن است این یک دروغ باشد، اما اگر به اندازه کافی قابل قبول است که افکار عمومی اسرائیل و حامیان اسرائیل در جامعه بین المللی را متقاعد یا سردرگم کند، از آن استفاده کنید.

سرانجام، پاسخ ایالات متحده به قتل شیرین قابل پیش بینی و ناامیدکننده بود. ند پرایس، سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا در سخنانی ضمن ابراز همدردی و تأسف اظهار داشت که قتل روزنامه نگاران در سراسر جهان محکوم است و ما خواستار تحقیقات فوری و پاسخگویی هستیم و بررسی حملات به رسانه‌های مستقل و پیگرد قانونی افراد مسئول از اهمیت بالایی برخوردار است.

با این حال، این عزم زیر ضرب سؤالات خبرنگاران حاضر در جلسه مطبوعاتی از بین رفت. پرایس ضمن اصرار بر انجام تحقیقات کامل و پاسخگویی، به انحرافات معمول متوسل شد. هنگامی که خبرنگاران به مواردی درباره اقدام اسرائیل برای تبرئه خود و یا مجازات عاملین اشاره کردند، پرایس فقط مجدداً تأیید کرد که ایالات متحده به توانایی اسرائیل برای تحقیق درباره خود اطمینان کامل دارد.

تفاوت برخورد آمریکا با اسرائیل با آن استانداردی که در خصوص سایر کشورها امری نگران کننده است. در این مورد بیشتر به این دلیل که شیرین یک روزنامه نگار و یک شهروند ایالات متحده به شمار می رود. در بیش از چهار دهه‌ای که پرونده‌هایی درباره شهروندان آمریکایی که توسط اسرائیل دستگیر، کشته و شکنجه شده اند و یا اموال آنها مصادره شده و یا از ورود به کشور منع شده اند آورده‌ام، پاسخ ایالات متحده یکسان بوده است: ابراز نگرانی، گفتگوی بی سر و صدا با اسرائیلی ها درباره موضوع و در نهایت دست نزدن به هیچ اقدامی؛ گویی که موضوع کاملا فراموش شده است.

نتیجه این است که اسرائیل با احساس معافیت از مجازات عمل می کند و فلسطینی ها بی دفاع می مانند. در مورد آمریکایی‌های فلسطینی، پیام ارسال شده این است که برای اسرائیلی‌ها و دولت خودمان، شهروندی ایالات متحده هیچ حمایت خاصی ارائه نمی‌کند.

*منبع: نیشن / ترجمه: ابوالفضل خدائی

۳۱۱۳۱۱