پرسشگرگرامی : روایات زیادى در باب فضیلت گذاشتن محاسن و حد و اندازه آن وارد شده است واین اختصاص به روحانیون ندارد.البته روحانیت بایدازهرجهت ظاهروباطن الگوی دیگدران باشد.
از جمله از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود:» گذاشتن ریش و چیدن شارب، از جمله تعالیم دین حنیف ابراهیم (ع) است «،(1) (بحارالانوار، ج، 25 ص 175)
از رسول خدا (ص) نیز روایت شده است که فرمود:» شارب ها را کوتاه کنید و ریش را بگذارید و خود را همانند مجوس نکنید «،(2) (بحارالانوار، ج، 76 ص 112)
گفتنى است که حرمت تراشیدن ریش اجماعى است شیخ بهایى در کتاب اعتقادات مى فرماید: «تراشیدن ریش مانند سایر گناهان (قمار، سحر، رشوه) است و احدى از علماى اعلام در حرمت ریش تراشى خدشه نکرده اند. نیز محقق داماد در رساله خود (الشارع النجاه) آورده: « ان حلق اللحیه حرام بالاجماع تراشیدن ریش به اجماع همه علما حرام است». ضمنا سیره قطعیه متدینین از زمان حضرت آدم تا خاتم و حضرات ائمه معصومین (ع) بر این بوده است و در تاریخ نمى یابیم که پیامبران الهى و اوصیاى آنها و پیامبر اسلام و اوصیاى آن حضرت و متدینین به آن حضرات ریش خود را تراشیده باشند
روایات دیگرى نیز هست که در این مختصر نمى گنجد. ناگفته نماند گذشته از» ریش «آن چه مهم است» ریشه «آدمى است و بیش از ظاهر باید به رشد باطن و ثبات شخصیت پرداخت که در پى آن هویت شخصى و فرهنگى انسان و جامعه به ثبات مى رسد. به گونه اى که ظاهرى آراسته و مطابق با فرهنگ اصول دینى خود را پیدا مى کند و به آسانى و با آگاهى مى تواند مدل رفتارى خود را انتخاب کند و با توجه به فرهنگ جامعه ما ریش- البته با رعایت آراستگى و پیراستگى- نمادى از روحیه دین پذیرى و نشانه اى از حفظ استقلال خویش در برابر فرهنگ بیگانگان است و کسانى که ریش خود را مى زنند اگر با آگاهى به مخالفت با حکم شرعى چنین کارى را مى کنند، گرفتار اصرار بر گناه مى باشند و حکم» فسق «بر آنها بار مى شود.