تنها محدودیت روح انسان، همین تعلقش به بدن مادی است. و بر اساس همین تعلق هم محدودیتش شدت و ضعف پیدا میکند. یعنی هرچه روحش به ماده وابسته تر باشد، محدودیت هایش هم بیشتر است اما اگر تعلق خاطر زیادی به ماده نداشته باشد، محدودیتش هم کمتر میباشد.
جواب تفصیلی:
ملاصدرا فرموده اند : حدوث روح عین حدوث بدن است یعنی روح در آغاز موجودی مادی است و با حرکت جوهری خود به مرتبه ای از تجرّد میرسد. از این بیان ملاصدرا روشن میشود که روح در ابتدا مادی بوده و از طرفی هم روشن است که مادی بودن یک چیزی مساوی با نقصان و محدودیت آن است، اما وقتی که این روح در اثر حرکت جوهری خود تبدیل به یک موجودی میشود که ذاتا مجرد است اما باز هم چون در مقام فعل تعلق به ماده دارد، دارای برخی محدودیت های ماده میباشد؛ مثلا روح علی در بدن علی است، و در بدن شخصی که در چند کیلومتری علی است وجود ندارد و اصلا از آنجا خبری هم ندارد چه برسد که در انجا وجود داشته باشد. همچنین وقتی که انسان می میرد و روحش از بدنش جدا میشود به خاطر همان تعلق خاطرِ کمی که به بدنش دارد باز هم محدود میباشد، هرچند که این محدودیت با آن محدودیتی که ابتدا داشت خیلی متفاوت است، چون آن موقعی که روح همراه با ماده است خیلی محدودیتش بیشتر است از زمانی که از بدن جدا شده و تعلق خاطر کمتری به بدن دارد. همچنین انسانهایی مانند انسان کامل که روحشان تعلق زیادی به عالم ماده ندارد قطعا محدودیتهایش خیلی کمتر از روح انسانهای عادی میباشد.