مرزبندی کاندیداها با روحانی

از اسحاقی که به شیر و پلنگ تشبیه می شد تا لوله ای که دست به دست در میان حامیان روحانی می چرخید. از جوانانی که ساعت ها در ورزشگاه‌های گرم و خسته کننده به انتظار حضور روحانی و جهانگیری می‌ماندند تا فریادهای “دوباره روحانی” که به رئیس جمهور قوت قلبی دوباره می‌بخشید.

روحانی در چهارسال دور اول ریاست جمهوری خود کارنامه نسبتا قابل قبولی را ارائه کرده بود. روحانی با امضاء برجام، کنترل نسبی تورم و گرانی، دور کردن نسبی فضای امنیتی از دانشگاهها، بازگرداندن بسیاری از دانشجویان ستاره دار به دانشگاه، گشایش نسبی در حوزه نشر کتاب، کم کردن سانسور در حوزه هنر و مواردی از این قبیل در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی و سیاسی و فرهنگی دستاورد نسبتا ملموس و قابل دفاعی ارائه کرده بود.

روحانی همانقدر که در دولت اول خود خوش شانس بود و دستاوردهای نسبتا ملموسی در دست داشت در دولت دوم با بدبیاری ها و بدشانسی های بسیاری مواجه بود. دولت دوم روحانی از ابتدا با انتقادات فراوان حامیانش در چینیش کابینه آغاز شد و پس از چند ماه با اعتراضات تخم مرغی دی ماه ۹۶ وارد مرحله جدیدی شد. اوج بدشانسی روحانی اما اردیبهشت سال ۹۷ بود که رئیس جمهور آمریکا در مقابل دوربین ها بزرگترین دستاورد شش ساله دولت روحانی را کنار گذاشت و ایران را تحت فشار شدید ترین تحریم های بین المللی قرارداد. 

نحوه مدیریت بحران تحریم توسط دولت روحانی انتقادات را روز به روز افزایش داد و فشار اقتصادی، نارضایتی اجتماعی را به حدی رساند که روحانی را احتمالا به نامحبوب ترین رئیس جمهور تاریخ حیات جمهوری اسلامی تبدیل کرد. روحانی در بحران هایی مانند ارز ۴۲۰۰ تومانی، شکل گیری مافیای کالاهای مختلف، مقاومت در برابر کپی کردن کالاهای اساسی، گسترش سرسام آور قیمت ارز و سکه و مسکن و خودرو، سوء استفاده فراوان دلالان از تحریم، گران کردن بنزین، مدیریت کرونا و دستکاری بورس بیشترین انتقادات را متوجه خویش کرد. 

حالا شرایط به گونه ای است که اکثریت کسانی که به روحانی رای داده بودند از رای خویش نادم و پشیمانند و هر کاندیدایی که اندک شانسی برای خود متصور است باید تلاش کند تا مرزبندی مشخصی با دولت روحانی داشته باشد. هر چند به نظر اکثریت نارضیان روحانی اعتراض خود را نه در رای به کاندیدای رقیب بلکه در عدم مشارکت نشان خواهند داد.

فرهاد قنبری