«سلام» از«سَلِمَ» ضدّ خصومتْ و به معنای شدت موافقتی است که هیچ گونه خلاف و نزاعی در بین نباشد. انقیاد، صلح، رضا و امثال آن نیز از لوازم همین معناست.سلام از اسمای حسنای خداست «… هو الملکُ القدّوس السّلام …» حشر/23 و او مبدا هرگونه سلام و سلامتی است «اللّهمّ أنت السّلام ومنک السّلام ولک السّلام وإلیک یعود السّلام»(مفاتیح الجنان، تعقیبات مشترک نماز.) [خدایا! تو سلام هستی و سلامتی از تو نشأت می‌‌گیرد و از آنِ توست و به سوی تو نیز باز می‌گردد] و چون خدای متعال سلام است، اِهدای سلام و جواب آن که میان دو نفر رد و بدل می‌شود «سلام علیک، علیک السلام» عبارت دیگری از «هو الأوّل و الاخر …» حدید/3 است. اسم سلام، خارج از ذات اقدس ربوبی است و از مقام فعل او انتزاع می‌شود. از این‌رو، مظهر طلب می‌کند و از اسمای فعلی خدا شمرده می‌شود. بدین ترتیب، منافاتی ندارد که این اسم مبارک، هم بر خدا اطلاق شود و هم بر مظاهر تام و تمام او همانند امیر مؤمنان و سایر اهل بیت عصمت و طهارت(ع).چنان که نبی اکرم(ص) در سفر معراج، پس از توجه و التفات به صفوفی از فرشتگان و انبیا و مرسلین(ع)، به آن‌ها سلام کرد و خداوند متعال به او فرمود همانا سلام و تحیت و رحمت و برکات، تو و ذریّه توست «إنّ السّلام و التّحیّة و الرّحْمة والبرکات أنت و ذزّیّتُک»(کافی، 3/486) آیة الله جوادی آملی، علی(ع) مظهر اسمای حُسنای الاهی