قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۱۰/۱۸
–
۱۳۲۱ بازدید
۱-آیا کسی به حسنین (ع) درس داده ؟۲- آیا درست است که یک معلمی حمد را به آنها درس داده و حضرت علی (ع) به او فرموده هر چقدر دینار می خواهی بگو؟۳- آیا از زمان تولد شان و بقیه ائمه علیهم السلام سواد خواندن ونوشتن و بقیه علوم را داشته اند؟
به مطالب زیر توجه کنید . 1. علم معصومین ع علم لدنی و الهی بوده و آنها نگاران به مکتب نرفته ای هستند که با غمزه حضرت محبوب و جناب پروردگار مسئله اموز همه مسائل شده اند . در هیچ منبعی نقل نگردیده که امامی نزد معلمی درس خوانده باشد و یا بعنوان متعلم در مکتب خانه ای حاضر شده باشد . 2. آموزش سوره مبارکه حمد به حسنین را در منابع نیافتیم و آنچه در منابع ذکر شده در مورد اموزش سوره حمد به فرزند امام حسین ع است که در کتاب المناقب ابن شهرآشوب چنین امده است : گفته شده است که عبد الرحمان سُلَمى ، سوره حمد را به فرزند امام حسین علیه السلام آموخت . چون کودک ، آن را براى پدرش خواند، امام حسین علیه السلام هزار دینار و هزار خلعت به عبد الرحمان داد و دهان او را پُر از مروارید کرد . وقتى بر این کارِ امام علیه السلام خُرده گرفتند، فرمود: «این ، کجا و عطاى او (یعنى تعلیم دادن سوره حمد) کجا؟ !» شناختنامه قران بر پایه قران و حدیث ؛ محمدی ری شهری ؛ ج 3 ص 145 نخستین شرط برای تصدی مقام امامت علم و آگاهی و دانش نسبت به تمام معارف دینی و نیازهای مردم و آنچه در امر تعلیم و تربیت و هدایت و اداره جوامع انسانی لازم است، می باشند و بدون چنان علمی این مسئولیت هرگز به انجام نمی رسد، و ائمه اطهار ـ علیه السلام ـ از چنین علمی برخوردار بودند و معلومات خویش را هرگز نزد معلمان و در مکتب خانه ها و کلاس های درس کسب ننموده اند بلکه آنچه علم داشته اند علم حضوری (لدنی) بوده است زیرا:
اولاً: با دبیر و تحقیق و تفحص در قرآن مجید و روایات منابع علمی امامان در پنج منبع خلاصه می شود.
1ـ آگاهی کامل از کتاب اللَّه
قرآن مجید بگونه ای که تفسیر و تأویل و ظاهر و باطن و محکم و متشابه آنرا بخوبی می دانند،[1] قرآن در این باره فرموده: ما یعلم تأویله اِلااللَّه و الراسخون فی العلم. امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند: راسخان در علم امیر مؤمنان بعد از او هستند.[2]
2ـ وراثت از پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ :
پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ تمام معارف و شرایع اسلام را به علی ـ علیه السلام ـ آموخت و طبق بعضی از روایات علی ـ علیه السلام ـ با خط خود در کتابی نوشت و این علم و آگاهی نسل اندر نسل به فرزندان علی ـ علیه السلام ـ یعنی امامان معصوم رسید.[3]
3ـ ارتباط با فرشتگان:
ائمه مانند خضر و ذوالقرنین و مریم که مطابق ظاهر آیات قرآن با فرشتگان الهی ارتباط داشتند و حقایق از عالم غیب به آنان الهام می شد، هستند.[4] از حسن بن یحیای مدائنی نقل شده که از امام صادق ـ علیه السلام ـ پرسیدم: هنگامی که سئوالی از امامی می شود چگونه (و با چه علمی) جواب می دهد؟ امام فرمود: گاهی به او الهام می شود و گاهی از فرشته می شنود و گاهی هر دو.[5]
4ـ روح القدس:
از روایاتی که در منابع اهل بیت ـ علیه السلام ـ وارد شده به خوبی بر می آید که روح القدس روح مقدسی بوده که با همه پیامبران و انبیاء و معصومین بوده و امدادهای الهی را در موارد مختلف به آنها منتقل می ساخته.[6]
5ـ نور الهی:[7]
همانطور که ملاحظه فرمودید منابع علم امامان معصوم متعدد و متنوع است در درجه اول آگاهی آنها به تمام معانی قرآن مجید و در درجه دوم علومی است که از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ به آنها به ارث رسیده است و در درجه بعد تأییدات الهی و الهامات قلبی و ارتباط با فرشتگان و عالم غیب است، و در هیچ منبعی نقل نگردیده که امامی نزد معلمی درس خوانده باشد و یا بعنوان متعلم در مکتب خانه ای حاضر شده باشد و اصولاً با وجود این منابع متصل به علم لایتناهی الهی که همه اش هم حضوری است چه نیازی است که به علم حصولی در نزد افراد که شأن علمی شان به مراتب از خود ائمه پایین تر است روی آورند.
ثانیاً: امامان به عنوان جانشیان پیامبر که قلمرو مأموریتش جسم و جان و دنیا و آخرت می باشد باید علم و دانشی در خور مأموریت عظیمشان داشته باشند تا مردم به آنها اعتماد کنند و دین و آیین خود را در اختیار آنها قرار دهند این علم 1- باید خالی از نقص و اشتباه باشد و گرنه جلب اعتماد نمی کند. 2- باید در خور مأموریتشان باشد یعنی از گذشته و حال و آینده آگاه باشند. 3- چون مأموریتشان ظاهر و باطن اجتماع و درون و برون مردم را شامل است این علم باید چنین معلوماتی باشد.[8] و پر واضح است که علمی با چنین شرایطی از عهده بشر قاصر و عاجز بیرون است و تنها منبعی که می تواند چنین شرایطی داشته باشد اتصال به غیب و با علم لدنی و حضوری است و الاّ از علم حصولی که ساخته و پرداخته حس و تجربه بشری است چنین چیزی ساخته نیست.
ثالثاً: پاره ای از روایات تصریح شده است که حجج الهی و ائمه معصومین ـ علیه السلام ـ همه علوم را از ناحیه خداوند تبارک و تعالی دریافت می دارند که در ذیل به دو نمونه از این روایات اشاره می کنیم:
1ـ حضرت امام رضا ـ علیه السلام ـ در ضمن حدیث مفصلی درباره امامت فرمود: هنگامی که خدای تعالی کسی را (به عنوان امام) برای مردم بر می گزیند به او سعه صدر عطاء می کند و چشمه های حکمت را در دلش قرار می دهد و علم را به وی الهام می کند تا برای جواب از هیچ سئوالی درنمانده و در تشخیص حق سرگردان نشود.[9]
2ـ حضرت امام صادق ـ علیه السلام ـ فرموده اند: کسی که گمان کند خدا بنده ای را حجت خویش در زمین قرار داده، سپیس تمام آنچه را او به آن نیاز دارد از وی پنهان می کند بر خدا افتراء زده است[10] ملاحظه می فرمائید که در روایت اول تصریح دارد بگونه ای علم به امامان الهام می شود که از هیچ سئوالی درنمانند و در روایت دوم ظاهر می شود هر کس بگوید که خداوند همه علوم مورد نیاز امام را به او نداده به خدا افتراء زده، بنابراین نیازی به اکتساب نیست.
رابعاً: امامان معصوم ـ علیه السلام ـ از دوران کودکی از قوه قدسیه الهامی برخوردار بوده اند و نسبت به همه علوم و دانش ها مهارت داشته اند و در برابر همه پرسش های مردم در زمینه های گوناگون برای ایشان عرضه می شد بدون آنکه به کتب و مأخذی مراجعه کنند بی درنگ پاسخ لازم و قانع کننده ای را ارائه می نودند. استاد مصباح در این زمینه می فرماید: بی شک اهل بیت پیامبر بیش از سایر مردم از علوم آن حضرت بهره مند بودند ولی علوم ائمه اهل بیت منحصر به آنچه از پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ شنیده بودند نبوده بلکه ایشان از نوعی علوم غیر عادی نیز بهره مند بوده اند که به صورت الهام و تحدیث به ایشان افاضه می شده است و با چنین علمی بود که بعضی از ائمه اطهار در سنین طفولیت به مقام امامت می رسیدند و از همه چیز آگاه بودند و نیازی به تعلم و فراگیری از دیگران نداشتند.[11]
حاصل آنکه همه علم امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ حضوری و لدنی بوده است و از ناحیه خداوند تبارک و تعالی به ایشان رسدیه یا بواسطه پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و یا بواسطه الهام و یا بواسطه تحدیث فرشتگان و نیازمند کسب علوم از دانشمندان بشری نبوده اند بلکه این ائمه بوده اند که مشکلات علمی دانشمندان را حل می نموده اند و تاریخ بهریتن شاهد بر این مدعا است.
برای مطالعه بشتر در زمینه علم امامان مراجعه کنید به:
1ـ پیام قرآن اثر آیت اللَّه مکارم شیرایزی، ج9، ص115 تا ص132.
2ـ آموزش عقاید اثر استاد مصباح یزدی از ص320 تا ص325.
3ـ کتاب امامت و رهبری نوشته محمد حسین مختاری مازندرانی از ص75 به بعد مراجعه نمائید.
bayanemarefat.com
——————————————–
[1] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن )دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1377) ج9، ص119.
[2] . اصول کافی، ج1، ص213.
[3] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[4] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[5] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[6] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[7] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[8] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص116-115، با مقداری تغییر و تلخیص.
[9] . مجلسی، بحار الانوار، ج26، ص137.
[10] . مجلسی، بحار الانوار، ج26، ص137.
[11] . استاد مصباح یزدی، آموزش عقاید (سه جلد در یک جلد) انتشارات سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ سوم، 1378، ص322-321.
اولاً: با دبیر و تحقیق و تفحص در قرآن مجید و روایات منابع علمی امامان در پنج منبع خلاصه می شود.
1ـ آگاهی کامل از کتاب اللَّه
قرآن مجید بگونه ای که تفسیر و تأویل و ظاهر و باطن و محکم و متشابه آنرا بخوبی می دانند،[1] قرآن در این باره فرموده: ما یعلم تأویله اِلااللَّه و الراسخون فی العلم. امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند: راسخان در علم امیر مؤمنان بعد از او هستند.[2]
2ـ وراثت از پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ :
پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ تمام معارف و شرایع اسلام را به علی ـ علیه السلام ـ آموخت و طبق بعضی از روایات علی ـ علیه السلام ـ با خط خود در کتابی نوشت و این علم و آگاهی نسل اندر نسل به فرزندان علی ـ علیه السلام ـ یعنی امامان معصوم رسید.[3]
3ـ ارتباط با فرشتگان:
ائمه مانند خضر و ذوالقرنین و مریم که مطابق ظاهر آیات قرآن با فرشتگان الهی ارتباط داشتند و حقایق از عالم غیب به آنان الهام می شد، هستند.[4] از حسن بن یحیای مدائنی نقل شده که از امام صادق ـ علیه السلام ـ پرسیدم: هنگامی که سئوالی از امامی می شود چگونه (و با چه علمی) جواب می دهد؟ امام فرمود: گاهی به او الهام می شود و گاهی از فرشته می شنود و گاهی هر دو.[5]
4ـ روح القدس:
از روایاتی که در منابع اهل بیت ـ علیه السلام ـ وارد شده به خوبی بر می آید که روح القدس روح مقدسی بوده که با همه پیامبران و انبیاء و معصومین بوده و امدادهای الهی را در موارد مختلف به آنها منتقل می ساخته.[6]
5ـ نور الهی:[7]
همانطور که ملاحظه فرمودید منابع علم امامان معصوم متعدد و متنوع است در درجه اول آگاهی آنها به تمام معانی قرآن مجید و در درجه دوم علومی است که از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ به آنها به ارث رسیده است و در درجه بعد تأییدات الهی و الهامات قلبی و ارتباط با فرشتگان و عالم غیب است، و در هیچ منبعی نقل نگردیده که امامی نزد معلمی درس خوانده باشد و یا بعنوان متعلم در مکتب خانه ای حاضر شده باشد و اصولاً با وجود این منابع متصل به علم لایتناهی الهی که همه اش هم حضوری است چه نیازی است که به علم حصولی در نزد افراد که شأن علمی شان به مراتب از خود ائمه پایین تر است روی آورند.
ثانیاً: امامان به عنوان جانشیان پیامبر که قلمرو مأموریتش جسم و جان و دنیا و آخرت می باشد باید علم و دانشی در خور مأموریت عظیمشان داشته باشند تا مردم به آنها اعتماد کنند و دین و آیین خود را در اختیار آنها قرار دهند این علم 1- باید خالی از نقص و اشتباه باشد و گرنه جلب اعتماد نمی کند. 2- باید در خور مأموریتشان باشد یعنی از گذشته و حال و آینده آگاه باشند. 3- چون مأموریتشان ظاهر و باطن اجتماع و درون و برون مردم را شامل است این علم باید چنین معلوماتی باشد.[8] و پر واضح است که علمی با چنین شرایطی از عهده بشر قاصر و عاجز بیرون است و تنها منبعی که می تواند چنین شرایطی داشته باشد اتصال به غیب و با علم لدنی و حضوری است و الاّ از علم حصولی که ساخته و پرداخته حس و تجربه بشری است چنین چیزی ساخته نیست.
ثالثاً: پاره ای از روایات تصریح شده است که حجج الهی و ائمه معصومین ـ علیه السلام ـ همه علوم را از ناحیه خداوند تبارک و تعالی دریافت می دارند که در ذیل به دو نمونه از این روایات اشاره می کنیم:
1ـ حضرت امام رضا ـ علیه السلام ـ در ضمن حدیث مفصلی درباره امامت فرمود: هنگامی که خدای تعالی کسی را (به عنوان امام) برای مردم بر می گزیند به او سعه صدر عطاء می کند و چشمه های حکمت را در دلش قرار می دهد و علم را به وی الهام می کند تا برای جواب از هیچ سئوالی درنمانده و در تشخیص حق سرگردان نشود.[9]
2ـ حضرت امام صادق ـ علیه السلام ـ فرموده اند: کسی که گمان کند خدا بنده ای را حجت خویش در زمین قرار داده، سپیس تمام آنچه را او به آن نیاز دارد از وی پنهان می کند بر خدا افتراء زده است[10] ملاحظه می فرمائید که در روایت اول تصریح دارد بگونه ای علم به امامان الهام می شود که از هیچ سئوالی درنمانند و در روایت دوم ظاهر می شود هر کس بگوید که خداوند همه علوم مورد نیاز امام را به او نداده به خدا افتراء زده، بنابراین نیازی به اکتساب نیست.
رابعاً: امامان معصوم ـ علیه السلام ـ از دوران کودکی از قوه قدسیه الهامی برخوردار بوده اند و نسبت به همه علوم و دانش ها مهارت داشته اند و در برابر همه پرسش های مردم در زمینه های گوناگون برای ایشان عرضه می شد بدون آنکه به کتب و مأخذی مراجعه کنند بی درنگ پاسخ لازم و قانع کننده ای را ارائه می نودند. استاد مصباح در این زمینه می فرماید: بی شک اهل بیت پیامبر بیش از سایر مردم از علوم آن حضرت بهره مند بودند ولی علوم ائمه اهل بیت منحصر به آنچه از پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ شنیده بودند نبوده بلکه ایشان از نوعی علوم غیر عادی نیز بهره مند بوده اند که به صورت الهام و تحدیث به ایشان افاضه می شده است و با چنین علمی بود که بعضی از ائمه اطهار در سنین طفولیت به مقام امامت می رسیدند و از همه چیز آگاه بودند و نیازی به تعلم و فراگیری از دیگران نداشتند.[11]
حاصل آنکه همه علم امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ حضوری و لدنی بوده است و از ناحیه خداوند تبارک و تعالی به ایشان رسدیه یا بواسطه پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و یا بواسطه الهام و یا بواسطه تحدیث فرشتگان و نیازمند کسب علوم از دانشمندان بشری نبوده اند بلکه این ائمه بوده اند که مشکلات علمی دانشمندان را حل می نموده اند و تاریخ بهریتن شاهد بر این مدعا است.
برای مطالعه بشتر در زمینه علم امامان مراجعه کنید به:
1ـ پیام قرآن اثر آیت اللَّه مکارم شیرایزی، ج9، ص115 تا ص132.
2ـ آموزش عقاید اثر استاد مصباح یزدی از ص320 تا ص325.
3ـ کتاب امامت و رهبری نوشته محمد حسین مختاری مازندرانی از ص75 به بعد مراجعه نمائید.
bayanemarefat.com
——————————————–
[1] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن )دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1377) ج9، ص119.
[2] . اصول کافی، ج1، ص213.
[3] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[4] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[5] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[6] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[7] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص131-126.
[8] . آیه اللَّه مکارم شیرازی، پیام قرآن (پیشین) ج9، ص116-115، با مقداری تغییر و تلخیص.
[9] . مجلسی، بحار الانوار، ج26، ص137.
[10] . مجلسی، بحار الانوار، ج26، ص137.
[11] . استاد مصباح یزدی، آموزش عقاید (سه جلد در یک جلد) انتشارات سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ سوم، 1378، ص322-321.
