معنای سماء در قرآن و حل تعارضات احتمالی و ظاهری آن چیست ؟

کلمه «سماء» که در قرآن مکرر آمده است ، معادل «آسمان» در فارسی، نیست، بلکه به معنای طرف بالا است که دارای مصادیق گوناگونی است . از آیاتی که پرسشگر به آنها اشاره نموده است ، تنها آیه 10 از سوره لقمان است که در آن منظور از «السماوات» به صیغه جمع ، آسمان معروف است و در دوتای باقیمانده مقصود جوّ زمین است. و این که قرآن فرموده است جو زمین همچون سقفى بر بالاى سر ما قرار دارد؛ یعنی جو زمین همانند سقف مستحکمی، متراکم است و کره زمین را در برابر سقوط سنگهاى آسمانى و… حفظ مى‏کند.

منظور از گشوده شدن آسمان نیز آسمان معنوی و اتصال عالم انسانی به عالم ملکوت و فرشتگان است . یعنی تا آن زمان عوالم انسانی از عالم فرشتگان جدا بود ، اینک این جدایی به سر رسیده چون عالم مادی برچیده شده و عالمی دیگر به جای آن برپا می شود . از این رو فرشتگان و انسان ها به هم مرتبط می گردند.

با مطالعه دقیق پاسخ تفصیلی، روشن خواهد شد که این آیات نه تنها تعارضی با هم ندارند، بلکه جزو آیاتی هستند که عظمت و الهی بودن این کتاب را اذعان می نمایند.