با اهداء سلام و عرض پوزش بخاطر تأخیر در ارسال پاسخ؛
خداوند در سوره‌ی لقمان آیه‌ی 12می‌فرماید: «و لقد اتینا لقمان الحکمة ان اشکر لله، و من یشکر فانما یشکر لنفسه و من کفر فان الله غنی حمید»؛ ما به لقمان حکمت دادیم (و به او گفتیم) شکر خدا را بجای آور؛ هر کس شکرگزاری کند به سود خویش شکر کرده و آنکس که کفران کند (زیانی به خدا نمی‌رساند) چرا که خداوند بی‌نیاز و ستوده است.
و در آیه‌ی 14 می‌فرماید: «و وصینا الانسان بوالدیه حملته امه وهناً علی وهن  و فصاله فی عامین ان اشکر لی و لوالدیک الی المصیر»؛ و ما به انسان درباره‌ی پدر و مادر سفارش کردیم؛ مادرش او را با زحمت روی زحمت حمل کرد و دوران شیرخوارگی او در دو سال پایان می‌یابد (آری به او توصیه کردیم) که شکر برای من و برای پدر و مادرت بجا آور که بازگشت همه‌ی شما به سوی من است.
پرسشگر گرامی؛ در دو تفسیر نمونه و المیزان، مطلبی دال بر اینکه مقصود خداوند از شکر خودش (ان اشکر لی) نماز باشد، نیافتیم؛ بلکه در این دو تفسیر، مقصود از شکر را شکر همه‌ی نعمتها و بخصوص شکر نعمت والدین می‌دانند.
در تفسیر نمونه آمده است: «شکر مرا بجا آور که خالق و منعم اصلی توأم و چنین پدر و مادر مهربانی به تو داده‌ام و هم شکر پدر و مادرت را که واسطه‌ی این فیض و عهده‌دار انتقال نعمتهای من به تو می‌باشند. (جلد17/ ص41)
علامه‌ی طباطبایی (رحمةالله علیه) در خصوص این آیه می‌فرمایند: «این آیه، جمله‌ی معترضه‌ای است که در وسط کلمات لقمان قرار گرفته، و از کلمات او نیست و اگر در اینجا واقع شده برای این است که دلالت کند بر وجوب شکر والدین، مانند شکر خدا، بلکه شکر والدین، شکر خدا است؛ چون منتهی به سفارش و امر خدای تعالی است، پس شکر پدر و مادر عبادت خدا و شکر اوست. (المیزان/ ج 16/ ص322)
دوست عزیز؛
تصور می‌کنم قیاس بین نماز و احترام به والدین، به اینکه کدام بهتر است، اشتباه است؛ چون هر یک جایگاه خاص و ویژه‌ی خود را دارند و در آیات و احادیث، از اهمیت بسیار هر کدام سخن به میان آمده است. دستورات شارع مقدس همانند یک پازل است که با عمل به هر کدام بخشی از روح انسان به تکامل می‌رسد؛ و امر به اقامه‌ی نماز و احترام به والدین آنقدر مهم است که فقدان هر یک از آنها، انسان را به قعر دوزخ می‌افکند.
موفق و منصور باشید.