غمّ : اندوه، اندوهگین کردن، ناراحتی. (ر. ک: فرهنگ أبجدی عربی- فارسی، متن، ص 101)غصه: اندوه گلو گیرمعنی اصلی «غصه» غذایی است که در گلو گیر کند، نه بیرون آوردنی باشد نه تو رفتنی؛ به اندوه گلو گیر در فارسی غصه می گویند. ( ر. ک: مرتضی مطهری، آشنایی با قرآن، ج 10، ص 58- 59)حزن:حُزْن و حَزَن در لغت به معنای زمین سخت و ناهموار و نیز به معنای سختی و خشونتی است که در نفْس پدید می‌آید و به این اعتبار به معنای همّ و غم و اندوه شدیدی است که بر اثر وقوع امری ناخوشایند یا فقدان و از دست رفتن امری مطلوب و خوشایند حاصل می‌شود. [۴](ر. ک: قرآن؛ ابن‌منظور، لسان العرب؛ محمد بن حسن اسنوی، حیاةالقلوب فی کیفیة الوصول الی المحبوب، در هامش ابوطالب مکی، کتاب قوت القلوب فی معاملة المحبوب و وصف طریق المرید الی مقام التوحید، ج ۱ـ۲، قاهره ۱۳۱۰، چاپ افست بیروت؛ عبداللّه ‌بن محمد انصاری، کتاب منازل‌السائرین، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸؛ قاموس قرآن، ج 2، ص 126؛ سایت ویکی فقه: (حزن در عرفان) http://wikifeqh.ir کرب:اندوه شدید. راغب و جوهرى قید شدّت را افزوده اند. ولى قاموس حزن مسلّط بر نفس گفته و در اقرب آمده: «کربه الغّمّ: اشتدّ علیه». (ر. ک: قاموس قرآن، ج 6، ص 99)نویسنده کتاب التحقیق فی کلمات القرآن می نویسد:
تحقیق این است که معنای اصلی کرب فشار و گرفتی شدید در قلب است که از مصادیقش حزن، غم ، شدت و مشقت و سختی است . ( ر. ک: التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 10، ص 38)